ေနတာဂ်ီဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္အတြက္ က်ေသာမ်က္ရည္မ်ား

ေနတာဂ်ီဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္အတြက္ က်ေသာမ်က္ရည္မ်ား

(ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏွင့္  

ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္၏ အသက္ ၁၁၀-ျပည့္ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါး)

လန္ေထာင္စပ္စုေလး

ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ ႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေခါင္းေဆာင္  ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အား  ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ေဖါင္ေဒးရွင္းမွ “ပထမဦးဆံုးေသာ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆု”   ကို ၂၀ဝ၇-ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၃-ရက္ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ ခ်န္ဒရာဘို႔စ္၏အသက္ ၁၁၀-ျပည့္ေမြးေန႔ တြင္ခ်ီးျမႇင့္ေၾကာင္းေၾကျငာမည္ဟု ၾကားသိရခါစက စာေရးသူ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာမိရပါသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္စား ၎ဆုကိုလက္ခံရယူေရး အေနာက္ဖက္ေဒသလြတ္ ေျမာက္နယ္ေျမ နယူးေဒလီမွ သက္ဆိုင္ရာ တာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ား ႏွင့္ ဆုခ်ီးျမႇင့္မည့္အဖြဲ႔မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၾကရာတြင္ ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့ျခင္း၊ စာေရးသူေရးသားထားသည့္ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ေပ်ာက္ဆံုးမႈရွာေဖြျခင္း အဂၤလိပ္လိုေဆာင္းပါး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေပးအပ္ခြင့္ရခဲ့ျခင္း၊ စာေရးသူ၏အေဖ ဦးစပ္စုမွာ   ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေနတာဂ်ီ  ဆူဘတ္စ္ခ်န္ ဒရာဘို႔စ္တို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ေသာ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးျခင္း ကိုခံရျခင္း တို႔ေၾကာင့္ စာေရးသူအဖို႔ ပိုမိုဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူပီတိျဖစ္မိရပါသည္။

ဤဆုခ်ီးျမႇင့္ရျခင္းမွာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း နွင့္ ေနတာဂ်ီ     တို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးအရေရာ မိသားစုခ်င္းပါ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ ေလးစားခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကျပီး   ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သမီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆာင္ရြက္သူမ်ားကိုလည္း တနည္း တလမ္း အားေပးကူညီလို၍ျဖစ္ေၾကာင္း နယူးေဒလီရွိ ေနတာဂ်ီ၏ ALL INDIA FORWARD BLOC တြင္ ရွင္းျပၾကသည္ကို သိရွိခြင့္ရေသာအခါတြင္မူ  လြတ္လပ္ေရး၏ဖခင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ခံေနရေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္  တို႔ကို စိတ္အာ႐ံုတြင္ ျမင္ေယာင္ရင္း ျမန္မာျပည္အေရးအတြက္ စာေရးသူအတိုင္းမသိ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ မ်က္ရည္က်မိသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ အေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပစရာမ်ားစြာ ရွိေနေသာ္လည္း စာေရးသူ သိရွိထားေသာ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ အတြက္ ဝမ္းသာဝမ္းနည္း မ်က္ရည္က်ဘူးသူတခ်ိဳ႕အေၾကာင္းကိုသာ အေဖဦးစပ္စု၏ ေဆာင္းပါးမ်ားကို အဓိက ကိုးကား၍ေဖၚျပသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။

+++++++

၁၉၆၃ ခုႏွစ္ တြင္ ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ ဦးစပ္စု၏ ၇၅ႏွစ္အၾကား ၄၉ႏွစ္အျမင္ ဗမာျပည္   စာအုပ္ “အိႏၵိယသံ႐ံုးသို႔ပို႔သည့္ စာတစ္ေစာင္”  ေဆာင္းပါးမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။

အခ်ိန္တို႔သည္ တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ကုန္လြန္လာခဲ့၏။ သို႔တိုင္ေအာင္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ကိုမေမ့။ အခ်ိန္ျပည့္ သတိရလ်က္ပင္ရွိေနေသးသည္။ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ကို လြမ္းဆြတ္သတိရေလတိုင္း သူ႔အေၾကာင္းကို စံုစမ္းၾကည့္ေလသည္။

ကြ်ႏု္ပ္အဖို႔ ဤသည္ကပင္လွ်င္ အလုပ္ဝတၲရားသဖြယ္ျဖစ္၍ ေနေလ၏။ မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)သည္ နက္႐ိႈင္းလွေသာ ပင္လယ္ထဲ၌ ေလယာဥ္ပ်က္က်၍ ေသသည္မဟုတ္။ ဤသို႔ျဖစ္ေလကလည္း ကြ်ႏု္ပ္အေနႏွင့္ ဆက္လက္စံုစမ္းစရာ လိုမည္မထင္ေပ။ စံုစမ္းသည့္ တိုင္ေအာင္ သဲလြန္စရရန္ ေဝးေလစြ။

ေဒါက္တာဘေမာ္၏စကားအရ တိုင္ဟိုကူးေဆး႐ံု ၌ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာ ဘို႔(စ္) ေသဆံုး ေၾကာင္း သိရသည္။ ယင္းသို႔ ေဆး႐ံု၌ေသဆံုးပါလွ်င္ သူႏွင့္ မဟာမိတ္ျဖစ္ေသာ ဂ်ပန္အစိုးရ ကလည္း ဤအတိုင္းၾကည့္၍ ေနေလမည္မဟုတ္ဟု ကြ်ႏု္ပ္ထင္ပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္၏ ယူဆ ခ်က္ထဲတြင္ ဆူဘတ္ ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)၏ အ႐ိုးျပာသည္ ဂ်ပန္ျပည္၌လည္းေကာင္း၊ တိုင္ဟိုကူး ေဆး႐ံု၌လည္းေကာင္း၊  သို႔တည္းမဟုတ္ တစ္ေနရာရာတြင္လည္းေကာင္း ရွိရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လည္း မရမေန စံုစမ္းၾကည့္ပါသည္။

ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)၏အေၾကာင္းကား လိုက္ေလေဝးေလျဖစ္ေနပါသည္။ တကယ့္ တကယ္ စံုစမ္းၾကည့္ေလေသာအခါ သတင္းအစအနပင္ေပ်ာက္ဆံုး၍ေနသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ သို႔ေသာ္ကြ်ႏု္ပ္သည္ စိတ္မေလ်ာ့ေသးေပ။ ဝီရိယ သန္သန္ျဖင့္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ စံုစမ္းျခင္းအမႈကို ျပဳေနပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ရက္ေတြကုန္၊ လေတြေျပာင္း၊ ႏွစ္ေတြပင္ ေႏွာင္းလာခဲ့ေပၿပီ။

တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္ ကြ်ႏု္ပ္သည္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲႏွင့္ သတင္းေကာင္းတစ္ခုကို ရလိုက္ပါ သည္။ ထိုသတင္းသည္ကား ေဟာင္ေကာင္ၿမိဳ႕ထုတ္ ေန႔စဥ္သတင္းစာႀကီးမ်ားႏွင့္ ဗမာျပည္ရွိ သတင္းစာမ်ား၌ျဖစ္ေလသည္။ ဤသတင္းစာမ်ားထဲတြင္...။

၁၉၅၇-ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၂-ရက္ေန႔တြင္ အိႏၵိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာေန႐ူးသည္ ဂ်ပန္ျပည္ တိုက်ိဳၿမိဳ႕အနီးက(အန္ကူတီ) ဂ်ပန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းသို႔သြားသည္။ ထိုဘုရားေက်ာင္း ဝယ္ရွိေသာ အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)၏ အ႐ိုးျပာထည့္ထားေသာ မွန္ေသတၲာကို ေရႊသားအစစ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေရႊေက်ာင္းေဆာင္အတြင္း ကိုယ္တိုင္ေရႊ႕ ေျပာင္း၍ ထား၏။ ထို႔ေနာက္မွ မစၥတာေန႐ူးသည္ ဂ်ပန္အစိုးရႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) အ႐ိုးျပာေသတၲာကို သူကိုယ္တိုင္ေခါင္းေဆာင္ပါဝင္မည့္ ေကာ္မတီတစ္ဖြဲ႕ ဖြဲ႕စည္း၍ အခမ္းအနားျဖင့္ အိႏၵိယျပည္သို႔ ယူေဆာင္လာမည္။ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)၏ အ႐ိုးျပာကို သူ၏ေမြးရပ္ဇာတိ  (Sughas Road, Calcutta) ၌ျဖစ္ေစ၊ အိႏၵိယျပည္၏ၿမိဳ႕ေတာ္ ေဒလီ၌ျဖစ္ေစ၊ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဂႏၵီ၏ဂူအနီး၌ျဖစ္ေစ၊ ထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဂ်ပန္ျပည္၌ေျပာ၏။

ထိုသတင္းကို သတင္းစာအသီးသီး၌ တစ္ခမ္းတစ္နားေဖၚျပထားသည္ကိုဖတ္႐ႈရေလ သည္။ ကြ်ႏု္ပ္အဖို႔ဝမ္းသာလြန္းဆို႔လုမတတ္ပင္ ပီတိေသာမနႆျဖစ္သြား၏။ ဘယ့္အတြက္ဆိုပါမူ ကြ်ႏု္ပ္ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ အရက္ရက္က စံုစမ္းရွာေဖြျခင္းျပဳေနေသာ ဆူဘတ္ခ်န္ ဒရာဘို႔(စ္) ၏အေၾကာင္းကို သိရေလေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၆-ရက္ေန႔၌ အိႏၵိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာေန႐ူးသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ လာေရာက္မည့္အေၾကာင္းကို သတင္းစာထဲ၌ ဖတ္႐ႈရျပန္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဆိုင္းတစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ ကြ်ႏု္ပ္သည္ အိႏၵိယသံ႐ံုးသို႔ စာတစ္ေစာင္ ေရးပို႔လိုက္ပါသည္။ စာမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထား၏။ ထိုစာ၏အနက္အဓိပၸါယ္ကို ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ျပန္ဆိုေရးသားရလွ်င္ ...

အိႏၵိယသံ႐ံုး (ရန္ကုန္ၿမိဳ႕)

ေန႔စြဲ။ ၁၄-ရက္။

ေအာက္တိုဘာ ၁၉၅၇။

သက္ဆိုင္ရာလူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား။

အိႏၵိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာေန႐ူးသည္ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) အ႐ိုးျပာရွိရာ ဂ်ပန္ျပည္ တိုက်ိဳၿမိဳ႕အနီး(အန္ကိုတီ) ဂ်ပန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းသို႔ သြားၿပီး ေရႊသားအစစ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေရႊေက်ာင္းေဆာင္ကို ကိုယ္တိုင္ထည့္သြင္းေၾကာင္းသိရ၍ မ်ားစြာပင္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္မိပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မစၥတာေန႐ူးဦးစီးေသာ ေကာ္မတီတစ္ရပ္ ဖြဲ႕စည္း၍ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) အ႐ိုးျပာေသတၲာကို အိႏၵိယသို႔ယူေဆာင္လာမည့္ အေၾကာင္းကိုလည္း သတင္းစာအသီးသီး၌ ဖတ္႐ႈ ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။

ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ လြန္စြာမွခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးဦးသည္ လြန္စြာ မွ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္၊ ဂ်ပန္ေခတ္က အလုပ္အတူတြဲလုပ္ဘက္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ အစ္ကို(ေဒါက္တာဘဟန္)အိမ္ကို ဗံုးက်စဥ္ဝယ္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)သည္ ေပါင္၁၀ဝ-ရွိသည့္ မေပါက္ကြဲေသာ မီးေလာင္ဗံုးကို  တစ္ဖက္စီကိုင္၍ မခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဤသို႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာ ဘို႔(စ္)၏ အ႐ိုးျပာကို ဂ်ပန္ျပည္မွ အိႏၵိယျပည္သို႔ ယူေဆာင္မည့္ ေကာ္မတီတြင္ လိုက္ပါခြင့္ ျပဳပါမည့္ အေၾကာင္း ပန္ၾကားအပ္ပါသည္။

၁၉၅၅-ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁၅-ရက္ ေန႔က ဗမာျပည္ တြင္ တ႐ုပ္ျပည္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ခ်ဴအင္လိုင္း၊ အိႏၵိယ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မစၥတာေန႐ူး၊ အာရပ္ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ႏိုင္ငံမွ သမၼတ ကာနယ္ ရာဇတ္တို႔သည္ သႀကၤန္ ေရသဘင္ကို တိုင္းရင္းသားျမန္မာဝတ္စံုျဖင့္ ပါဝင္ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဂ်ပန္ျပည္မွ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)၏ အ႐ိုးျပာေသတၲာကို အိႏၵိယျပည္သို႔ ယူေဆာင္လာေသာ အခါ၌ ကြ်န္ေတာ္သည္ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားဝတ္စံုကို ဝတ္ၿပီး သြားပါမည့္အေၾကာင္း။

ခ်စ္ၾကည္ေလးစားစြာျဖင့္

ဦးစပ္စု

ေအာက္တိုဘာလ ၁၆-ရက္ေန႔တြင္ အိႏၵိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာေန႐ူးသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာ၏။ ကြ်ႏု္ပ္သြားေရာက္ႀကိဳရန္ အခြင့္ရေလသည္။ ထိုစဥ္က ကြ်ႏု္ပ္သည္ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ထားေလသည္။

၁၆-ရက္ေန႔ နံနက္ပိုင္းထုတ္ အဂၤလိပ္သတင္းစာႀကီးမ်ားတြင္ ကြ်ႏု္ပ္ အိႏၵိယသံ႐ံုးသို႔ ေပးပို႔ေသာစာအေၾကာင္းကို တစ္ခမ္းတစ္နားေရးသားေဖၚျပထားသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရပါ၏။ (ဦးစပ္စု ၏စာအေၾကာင္းသတင္းစာတြင္ေဖၚျပခ်က္ကို Burma Digest English Section " Searching for Disappearance of Netaji Subhas Chandra Bose"  ေဆာင္းပါးတြင္ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္။  ဦးစပ္စု ၏မူရင္းေဆာင္းပါး၌ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၊ မစၥတာေန႐ူး၊ ဦးစပ္စု ႏွင့္ ခင္ေမညြန္႔တို႔၏ သတင္းစာပါ ဓါတ္ပံုကိုလည္းေတြ႔ရပါသည္။)

+++++++

ထို႔ေနာက္ ဦးစပ္စု၏  “ႀကံဳခဲ့ရသည္” ေဆာင္းပါးပါ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ အခ်ိဳ႔ကို ဆက္လက္ဖတ္႐ႈ႔ၾကည္ေစလိုပါသည္။

အိႏၵိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာေန႐ူးသည္ အိႏၵိယျပည္သို႔ ျပန္၍သြားေလၿပီ။ သည့္ေနာက္ ၂-ရက္အၾကာတြင္ ကြ်ႏု္ပ္သည္ မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)၏အ႐ိုးျပာအိုး အိႏၵိယျပည္သို႔ ယူေဆာင္လာေရးကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဗမာျပည္ရွိအိႏၵိယသံ႐ံုးသို႔ သြားေရာက္ေမးျမန္းစံုစမ္းၾကည့္ ေလသည္။ ထိုအခါ အိႏၵိယသံ႐ံုးရွိ ပထမအတြင္းဝန္  (D. Muruge San) က ကြ်ႏု္ပ္အား စကား ျပန္ႏွင့္ျပန္လည္၍ ေျပာၾကားသည့္စကားမွာ “ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာ ဘို႔(စ္)ကို အေလးထားတဲ့ မိတ္ေဆြအား အထူးပဲေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္။ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) အ႐ိုးျပာကို သြားေရာက္ယူငင္တဲ့အခါမွာ မိတ္ေဆြလည္း လိုက္ပါရန္ ႀကိဳတင္ၿပီး အေၾကာင္း ၾကားပါ့မယ္”  ဟူ၍ ျပန္ေျပာပါသည္။

လြန္စြာခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြႀကီးဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်ႏု္ပ္ ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္တစ္ခုကို တင္ျပလိုပါသည္။ အကယ္တႏၱဳ ထိုစဥ္က ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာ ဘို႔(စ္) သည္ ဗမာျပည္၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ ဩဝါဒလႊမ္းမိုးေသာ ေနရာတစ္ ေနရာ၌ေသာ္လည္းေကာင္း အသက္ရွင္လ်က္ရွိေနပါမူ ဧကန္ဧကအဖမ္းခံရမည္မွာ ေသခ်ာပါ၏။ ယုတ္စြအဆံုး အေမရိကန္တို႔ရွိေသာ ေနရာမ်ား ၌ပင္လွ်င္ အဂၤလိပ္၏ဩဇာေပးမႈႏွင့္ အခ်ဳပ္ခံရ မည္မွာ အေသအခ်ာျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဗမာျပည္၏ အဓိပတိႀကီးေဒါက္တာ ဘေမာ္ပင္လွ်င္ အဂၤလိပ္အစိုးရက အေမရိကန္အား ဖမ္းဆီးခိုင္းသည့္ သာဓကရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အႏွီကဲ့သို႔ အိႏၵိယ၏လြတ္လပ္ေရးကို ႀကိဳးပမ္းေနေသာ ေခါင္းေဆာင္ ႀကီးတစ္ဦးကို အဘယ္မွာလွ်င္ ၾကည့္၍ေနပါမည္နည္း။

ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)သည္ ဂ်ပန္ျပည္သို႔ ေလယာဥ္ပ်ံျဖင့္ ထြက္၍ေျပးသည္ကား သဘာဝ က်သည္။ လမ္း၌ ေလယာဥ္ပ်က္ၿပီး မီးေလာင္၍သာေသဆံုးခဲ့ရသည္။ အကယ္၍သာ အသက္ႏွင့္ ခႏၶာၿမဲေနပါမူ ရန္သူ႔ထံ၌ အညံ့ခံဒူးေထာက္ၿပီး အဖမ္းခံမည့္လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဟု ကြ်ႏု္ပ္ယူဆပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ ေခါင္းေဆာင္အရည္အခ်င္းႏွင့္ ျပည့္စံုသူတစ္ေယာက္  ကြ်ႏု္ပ္တို႔အာရွတိုက္၌ ရွိေနျခင္းသည္ အိႏၵိယျပည္အတြက္လည္းေကာင္း၊ ကြ်ႏု္ပ္ကဲ့သို႔ ရင္းႏွီးခင္မင္ေသာ သူတစ္ေယာက္ အတြက္လည္းေကာင္း ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္တံုေလာ။

မ်ားလွစြာေသာ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ားသည္ ဗမာျပည္၌ေမြးဖြားၿပီး ဗမာျပည္၌ေသၾကမည့္ သူမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ သူတို႔၏အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားႏွင့္အတူ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုပါ ၾကည္ညိဳေလးစားသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရ၍ မ်ားစြာပင္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္မိပါသည္။ ဗမာ၊ တ႐ုပ္၊ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ားသည္ လူမ်ိဳးအားျဖင့္သာ ကြဲျပားျခားနား ေနေသာ္လည္း အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ ကိုယ့္အာရွတိုက္သားမ်ားပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

+++++++++

“တိုက်ိဳတြင္ အတူတူ မ်က္ရည္က်ခဲ့သည္” ေဆာင္းပါးပါေကာက္ႏႈတ္ခ်က္မ်ားမွာမူ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။

ကြ်ႏု္ပ္သည္ အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) အ႐ိုးျပာကို ဂ်ပန္ျပည္မွ အိႏၵိယသို႔ယူေဆာင္ေရးအဖြဲ႕ထဲတြင္ ပါဝင္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ကြ်ႏု္ပ္က မေစာင့္ႏိုင္ ေပ။ ကိုယ္အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုေသာေဇာက ထိန္းမရ ေအာင္ပင္ ခံစားေနရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဗမာျပည္ရွိ အိႏၵိယသံ႐ံုးသို႔သြားၿပီး အိႏၵိယသံအမတ္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ေျပာျပပါသည္။ ေျပာျပသည့္အေၾကာင္း အရာမွာ  “ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဂ်ပန္ျပည္မ်ာရွိတဲ့ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)အ႐ိုးျပာကို  အိႏၵိယယူေဆာင္ လာတဲ့အခါမွာ နယူးေဒလီကို သြားပါမယ္။ ခုလည္း ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာ ဘို႔(စ္)အ႐ိုးျပာရွိတဲ့ ဂ်ပန္ျပည္ကိုလည္း တစ္ေခါက္ေလာက္သြားၿပီး အေလးျပဳခ်င္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သံအမတ္ႀကီးက ေထာက္ခံစာေရးၿပီး ဂ်ပန္ျပည္မွာရွိတဲ့ အိႏၵိယသံ႐ံုးကို သံႀကိဳးစာ တစ္ေစာင္႐ိုက္ေပးေစလိုပါတယ္”ဟူ၍ ေျပာျပေလသည္။

ကြ်ႏု္ပ္၏စကားကိုၾကားေလေသာ အိႏၵိယသံအမတ္ႀကီးက အားရဝမ္းသာျဖစ္သြား၏။ ၿပီးမွ ကြ်ႏု္ပ္အား ...

“အခုလို အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ႀကီး တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ကို မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သြားေရာက္အေလးျပဳမယ္လို႔ ၾကားသိရတာ လြန္စြာမွပဲဝမ္းေျမာက္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြအတြက္ ေထာက္ခံစာလည္း ေရးေပးပါ့မယ္။ ဂ်ပန္ျပည္မွာရွိတဲ့ အိႏၵိယသံ႐ံုးကိုလည္း သံႀကိဳး႐ိုက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါ့မယ္။ စိတ္သာခ်ေနပါ”။

ထို႔ေနာက္ကြ်ႏု္ပ္တို႔မိသားစုသံုးေယာက္သည္ ေလယာဥ္ပ်ံျဖင့္ ၁၉၅၇-ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၁-ရက္ေန႔၌ ဂ်ပန္ျပည္နီပြန္ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ ေကာင္းမြန္စြာေရာက္ သြားေလသည္။ ဂ်ပန္ျပည္သို႔ ေရာက္ေလေသာအခါ အိႏၵိယသံအမတ္ႀကီးအား ဗမာျပည္ရွိ အိႏၵိယသံ အမတ္ႀကီး ေရးေပးလိုက္ ေသာေထာက္ခံလႊာကို ကိုယ္တိုင္ပင္ သြားေရာက္၍ ေပးပါသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ဂ်ပန္ျပည္တြင္ ရွိေသာ အိႏၵိယသံ႐ံုး၊ ဗမာသံ႐ံုးကား ကြ်ႏု္ပ္အား အစစအရာရာ မ်ားစြာကူညီမႈကိုျပဳပါသည္။ ယင္းေၾကာင့္ ေက်းဇူးလည္းအထူးပင္တင္ပါ၏။

၁၉၅၇-ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (၁၃)ရက္ေန႔တြင္ အိႏၵိယသံ႐ံုးမွ ပထမ အတြင္းဝန္၊ ၿပီးေနာက္ စကားျပန္တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ကြ်ႏု္ပ္သည္ မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ရွိေလရာ သြား ၾကေလသည္။ မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)အ႐ိုးျပာရွိေသာ ေနရာကား တိုက်ိဳၿမိဳ႕ေတာ္ ႏွင့္ မိုင္ေလးဆယ္ေဝးကြာေသာ Rankoji (အန္ကိုတီ) ဂ်ပန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း ၌ ျဖစ္ေလသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ မနက္ ၁၀-နာရီခန္႔တြင္ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ရွိေသာေနရာသို႔ ေရာက္ၾကပါ ေတာ့သည္။

အန္ကိုတီ ဂ်ပန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း အနီးတြင္ သစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ားရွိေလသည္။ ပတ္ဝန္း က်င္ ရွိ သစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ားသည္ စိမ္းလန္းစိုျပည္ေနၾကသည္။ အသံဗလံမ်ားကလည္း မရွိ။ အလံုးစံုသည္ တိတ္ဆိတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနေလသည္။ ဤသို႔ေသာေနရာကား တရားက်င့္ ဝါသနာ ထံုသူမ်ားအဖို႔ လြန္စြာမွသင့္ေလ်ာ္သည္။ (ဝါ) တနည္းအားျဖင့္ လည္း အေဆြးဓါတ္ခံရွိေသာ အေတြးသမားမ်ားအဖို႔ေတြးစရာ၊ ေဆြးစရာ ျဖစ္၍ေနေလသည္။ မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ေတြ႕ရေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ ကလည္း သာယာမႈအေပါင္းခေညာင္း၍ေနၾကေလသည္။

ဤအန္ကိုတီဘုရားေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ေလေသာအခါ အလြန္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေသာ ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ေတြ႕ရသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကလည္း ဝတ္ျပဳရန္ အေမႊးတိုင္၊ ဖေယာင္း တိုင္ႏွင့္ ေမႊးရနံ႔ႀကိဳင္သင္းေသာ ပန္းမ်ား ကြ်ႏု္ပ္အားေပးပါသည္။ ဆူဘတ္ ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)၏ အ႐ိုးျပာ ခံထားေသာ ေသတၲာေလးကလည္း အိႏၵိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေန႐ူး ျပဳလုပ္လွဴဒါန္းသြားေသာ  ေရႊသားအစစ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေရႊေက်ာင္းေဆာင္ေလးအတြင္း ဆိတ္ၿငိမ္စြာ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္ ရွိေပသည္။

ကြ်ႏု္ပ္လည္း ဖေယာင္းတိုင္ကို မီးညႇိလိုက္ေလသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဂ်ပန္တို႔၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာ အတိုင္း ကန္ေတာ့ပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္၏လက္ ျဖင့္ အေမႊးတိုင္ မီးညႇိလိုက္၏။ အေမႊးတိုင္၏ အေမႊးရနံ႔ မ်ားက ကြ်ႏု္ပ္၏ႏွာဝယ္ လာၿပီး ကလိ၍ ေနၾကေလသည္။ ထိုစဥ္ဝယ္ ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ေရႊသားအစစ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ေလး၏ မွန္တံခါးကို ဖြင့္ျပလိုက္ပါသည္။ ဤတြင္ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)၏ အ႐ိုးျပာကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရပါသည္။ သည္အခါ သမယဝယ္ ကြ်ႏု္ပ္၏ရင္ထဲဝယ္ ဆို႔၍တက္လာ၏။ အလြန္ႀကီးမားေသာ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲမႈမ်ား စုေပါင္းၿပီး ရင္ၫႊန္႔ေပၚသို႔ တက္လာၾကျခင္းျဖစ္ဟန္ တူပါသည္။

ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)၏ အ႐ိုးျပာမ်ားကို ကြ်ႏု္ပ္သည္ ေတြေတြႀကီး စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ယင္းသို႔ၾကည့္ေနစဥ္၌ပင္ မ်က္ရည္ပူမ်ားသည္ ကြ်ႏု္ပ္၏ပါးျပင္ေပၚသို႔ လိမ့္၍လိမ့္၍ စီးဆင္းလာ ၾကေလသည္။ ကြ်ႏု္ပ္၏ အတြင္းအဇၩတၳသႏၱာန္ စိတ္ထဲ၌.. “ဪ.... ကံဆိုးရွာေသာ ငါ့မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႕ရပါလ်က္နဲ႔ စကားေလးမွျပန္ မေျပာႏိုင္တဲ့ ဘဝ ေပတကား” ဟူ၍ ေတြးမိၿပီး လြမ္းတသသ ျဖစ္ရပါ၏။

ဤအေတာအတြင္းဝယ္ ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ကြ်ႏု္ပ္၏အနားသို႔ တိုးကပ္လာသည္။ ၿပီးေနာက္ ေျပာၾကားသည့္ စကားတစ္ခြန္းမွာ “အိႏၵိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာေန႐ူးလာတုန္းက.. သူ႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ကိုေတြ႕ေတာ့ ခု  ခင္ဗ်ားလိုပဲ မ်က္ရည္ေတြ ၿပိဳင္ၿပိဳင္ က်တယ္” ဟူ၍ ေျပာပါသည္။

ကြ်ႏု္ပ္သည္ မိတ္ေဆြႀကီးဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ကို လြန္စြာမွခ်စ္ခင္ပါသည္။  ၿပီးေနာက္မွ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ကို သတိရ၍ လြန္စြာဝမ္းနည္းေသာ စိတ္ဓါတ္ျဖင့္ သူ႔ကို ဆုေတာင္းေမတၲာ ပို႔သလ်က္ရွိပါသည္။ ဤတြင္ ဂ်ပန္တို႔၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း ေခါင္းေလာင္းတီးျခင္း၊ သားေရ ယပ္ေတာင္ကို တီးခတ္ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ေလသည္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသားမ်ား ေၾကးစည္ထုသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ အလံုးစံုျပဳလုပ္ဖြယ္ ကိစၥႀကီးငယ္မ်ား ျပဳလုပ္ၿပီးစီးေလေသာအခါ၊ ဂ်ပန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက တရားဓမၼမ်ားကိုကြ်ႏု္ပ္တို႔အား ေဟာၾကားပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ကလည္း တရားဓမၼ မ်ား နာၾကပါသည္။ ဤအန္ကူတီ ဂ်ပန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းဝယ္ တရားဓမၼနာၾကားေနရသည္မွာ နာရီဝက္ခန္႔ ၾကာေနခ်ိန္၌ စကၠန္႔ မိနစ္တိုင္း ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈျဖင့္ ရင္ဆိုင္၍ေနရေလသည္။

ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးဖတ္ေနေသာ တရားဓမၼက်မ္းစာအုပ္ကို ကြ်ႏု္ပ္က အမွတ္မထင္ ယူ၍ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ေရးသားထားသည့္စာမ်ားမွာ တ႐ုပ္ေရွးေဟာင္းစာေပျဖင့္ ေရးသားထားသည္ ကို ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ ေရးသားထားသည့္ အေၾကာင္းအရာကား “ခ်စ္ခင္ေပါင္းသင္း ၊ ဆက္ဆံ ျခင္းကား၊ ေကြကြင္းေနာက္ဆံုး ရွိေခ်တကား” ဟူေသာ ျမန္မာစာေပထဲကစကားႏွင့္ ဆင္သလိုလို ရွိပါသည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔မိသားစုသည္ မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ကို အေလးျပဳၿပီးေနာက္ ဘုရား ရွိခိုးေက်ာင္းထဲမွ ထြက္လာပါသည္။ အန္ကိုတီဘုရားေက်ာင္းအဝ၌ ေရးသားထားေသာ စာပိုဒ္မွာ.. Renkoji Temple: in which the ashes of Chandra Bose are preserved ဟူ၍ေရးသားထား သည္ကို ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ (Kankoji (အန္ကိုတီ) ေခၚၾကသည္။)

ဂ်ပန္ျပည္ တိုက်ိဳၿမိဳ႕အနီးက (အန္ကိုတီ) ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းဝယ္ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) အ႐ိုးျပာကို အေလးျပဳစဥ္ မစၥတာေန႐ူးသည္ မ်က္ရည္က်ခဲ့သည္။ သို႔ကလို  ကြ်ႏု္ပ္သည္လည္း မ်က္ရည္က်ခဲ့ရသည္။ ကြ်ႏု္ပ္၏မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) တစ္ေယာက္ ေသၾကပ်က္စီး ျခင္း၏ တရားခံအစစ္သည္ တျခားမဟုတ္၊ ကမၻာေပၚ၌ ရွိရွိသမွ်ေသာ လူသားတိုင္း ေၾကာက္ရြံ႕ ေနေသာ (စစ္)ႀကီးေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေလသည္။

(၎ေဆာင္းပါးတြင္ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ဓါတ္ပံု၊ ဟႏၵီ ျမန္မာ တ႐ုပ္ သတင္းစာမွ သတင္းဓါတ္ပံုမ်ား၊ အဂၤလိပ္ေနးရွင္းသတင္းစာ ၁၉၅၇-၁၂-၂၇ ပါ  “ေစာ္ဘြားစပ္စု စကားတည္”  ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ တိုက်ိဳျမိဳ႔ အိႏၵိယသံ႐ံုး ပထမအတြင္းဝန္ Mr.D.Hejmadi အန္ကိုတီ နာယက ဘုန္း ေတာ္ၾကီး၊ ဦးစပ္စုႏွင့္ဂ်ပန္မိတ္ေဆြ တို႔၏ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႔တြင္႐ိုက္ထားေသာဓါတ္ပံုကိုလည္း ေဖၚျပထားပါသည္။)

+++++++

ဦးစပ္စု၏ “၁၂ ႏွစ္တိုင္ မေမ့ႏိုင္” ေဆာင္းပါး ႏွင့္ “ေကြကြင္းကြဲကြာ” မွ  ေကာက္ႏႈတ္ ခ်က္အခ်ိဳ႔ကိုဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

ကြ်ႏု္ပ္သည္ မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)အတြက္ ဂ်ပန္ယမ္ ၁၀ဝ၀ဝ လွဴဒါန္း ခဲ့သည္။ကိုယ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္လည္း အေလးျပဳခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း လုပ္ သင့္ လုပ္အပ္ေသာကိစၥဝိစၥႀကီးတစ္ခု ၿပီးေျမာက္သြား၍ လြန္စြာမွ ဝမ္းသာၾကည္ႏူး ေနမိေလသည္။

ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ဂ်ပန္ျပည္၌ ေနႏိုင္ခြင့္ရွိေသာ အခ်ိန္ပိုမ်ားကို ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္အမ်ိဳးတူေသာ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသားမ်ား၊ ဂ်ပန္ေခတ္ဝယ္ ဗမာျပည္သို႔ လာေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္ဖူးသည့္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း မ်ား၊ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသား မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ထပ္မံ၍ ေတြ႕ရေလသည္။ သူတို႔ႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္းကား ကိုယ့္မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလသည္။ သူတို႔ႏွင့္အတူ ကြ်ႏု္ပ္ သည္ ဂ်ပန္ျပန္တစ္ျပည္လံုးကို ေလွ်ာက္၍လည္ပတ္ၾက၏။ ( ဦးစပ္စုႏွင့္အတူ ဂ်ပန္စစ္ျပန္မ်ားႏွင္ ဂ်ပန္မိတ္ေဆြမ်ား၊ ေအာင္ = Ong မ်ိဳးႏြယ္တူ တ႐ုပ္မိတ္ေဆြမ်ား၊ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာ ဘို႔စ္  အေၾကာင္း သဲလြန္စမ်ားကို ဂ်ပန္ရြာမ်ား၌ လိုက္လံ စံုစမ္းၾကသည္ဟုလည္း သိခဲ့ရဘူး ပါသည္။)

ကြ်ႏု္ပ္၏ လြန္စြာခ်စ္ခင္ေသာ မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးရျခင္း၏ တရားခံ အစစ္သည္ကား “စစ္” ပင္တည္း။ စစ္ဟူသည္ ကမၻာေပၚရွိ လူသားမ်ားကို ဘယ္အခါ သမယမွ် ေကာင္းက်ိဳးမျပဳ။ သားတစ္ကြဲ မယားတစ္ကြဲ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းခ်င္းလည္းကြဲ၊ ခ်စ္သူခ်င္း လည္း ကြဲေစႏိုင္ေပသည္။ ဤမေကာင္းေသာစစ္ႀကီးကပင္ ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာ ဘို႔(စ္)ကို ဒီတစ္သက္တြင္ ဘယ္ေတာ့မွ် မေတြ႕ရေလေအာင္ ခြဲလိုက္ေပေတာ့သည္ တကား။   

ကြ်ႏု္ပ္သည္ အိႏၵိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာေန႐ူးႏွင့္ ေတြ႕ေသာအႀကိမ္သည္ လြန္စြာမွ နည္း ပါးခဲ့၏။ ကြ်ႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အိႏၵိယသို႔သြားရန္ ျပည္ဝင္ျပည္ထြက္လက္မွတ္ ျပဳလုပ္ထားၿပီး ျဖစ္ပါ၏။ အိႏၵိယျပည္သို႔ ေရာက္ေလေသာအခါ မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) ေမြးရပ္ေျမ ျဖစ္ေသာ ကလကတၲားၿမိဳ႕  (Sughar) သို႔ သြားမည္။ ၿပီးလွ်င္ မိတ္ေဆြႀကီး၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ လည္း ေတြ႕ဆံုေပဦးမည္ဟု ႀကံရြယ္ထားသည္။

ကြ်ႏု္ပ္ထင္သည္။ ဤမေကာင္ေသာစစ္ႀကီးေၾကာင့္ ကမၻာႀကီးဝယ္ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္စဥ္ ဝယ္ ကြ်ႏု္ပ္ကဲ့သို႔  မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားႏွင့္ “ေကြကြင္းကြဲကြာ”ေသာသူေပါင္း ဒုႏွင့္ေဒး ရွိေပမည္။ စစ္ျဖစ္ေသာ အခါသမယက်ေလမွ  ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၏အရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ေနထိုင္ရာ ကမၻာေျမျပင္ဝယ္  မေကာင္းေသာစစ္ႀကီးပ ေပ်ာက္ၿပီး ေကာင္းေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေရာက္ပါေစဟူ၍ အစဥ္အၿမဲ ဆႏၵျပဳလ်က္ရွိပါေပ၏။

ကြ်ႏု္ပ္မွတ္သားမိသမွ် ဗမာျပည္တြင္ ဗမာ၊ တ႐ုပ္၊ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား ဤသံုးဦးညီၫြတ္ခဲ့ ေသာ သမယမွာ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ျဖစ္ေလသည္။ ထိုစဥ္က ဗမာ့တပ္မေတာ္ ရန္ပံုေငြထည့္ဝင္ျခင္း ကိုပင္ ေလလံဆြဲသကဲ့သို႔ သူ႔ထက္ငါမ်ားေလေအာင္အျပိဳင္ၾကဲခဲ့ၾကပါသည္။  ဤေစတနာ ဤစိတ္ဓါတ္ အစဥ္အၿမဲရွိေနပါက ဤလူမ်ိဳးသံုးဦးသည္ အၿမဲညီၫြတ္ၿပီး  ထာစဥ္ ခ်စ္ၾကည္၍ ေနၾကေပမည္မွာ မလြဲေပ။

+++++++++

အထက္ပါေကာက္ႏႈတ္ခ်က္မ်ားအရ ဂ်ပန္စကားႏွင့္နီးစပ္ေသာ တ႐ုပ္ေရွးေဟာင္းစာေပ စကားတတ္ကြ်မ္းသူ လန္ေထာင္ေဟာ္တယ္ပိုင္ရွင္ ဦးစပ္စု သည္  ဂ်ပန္ေရးရာမ်ား၌ ျမန္မာ့ ေခါင္းေဆာင္ ၾကီးမ်ားႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားသူမ်ား၊ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္  ႏွင့္  INA (Indian National Army) အဖြဲ႔သား မ်ားတို႔ကို မိမိကြ်မ္းက်င္ရာမ်ားႏွင့္ကူညီရင္း အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ၾကီး   ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္  အေပၚ အထူးခ်စ္ခင္ ေလးစားခဲ့ ေၾကာင္း ေပၚလြင္ပါသည္။ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္  ေပ်ာက္ဆံုးမႈအေပၚ အထူးအာ႐ံု စိုက္ခဲ့ျပီး ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ ခ်န္ဒရာဘို႔စ္  အားထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဂုဏ္ျုပေရးကိုလည္း အထူးလိုလားသူျဖစ္ေၾကာင္း သိသာပါသည္။  မစၥတာေန႐ူးတို႔ကဲ့သို႔ပင္ အန္ကိုတီ ဘုရားေက်ာင္း တြင္  ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ အတြက္မ်က္ရည္က်ခဲ့သူတဦးျဖစ္ခဲ့ျပီး  ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္  ၏အ႐ိုးျပာ မ်ား ဂ်ပန္ျပည္မွ အိႏၵိယျပည္သို႔ ျပန္လည္သယ္ေဆာင္ မည့္၏အဖြဲ့ကိုလည္း ၁၉၆၆ကြယ္လြန္ခ်ိန္ အထိ မ်က္ရည္တလည္လည္ ေစါင့္စားေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့သူတဦးျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ထိုစဥ္က ဦးစပ္စုေမွ်ာ္လင့္သလို  အိႏၵိယတျပည္လံုးရွိ ျပည္သူျပည္သားမ်ား ဆႏၵ တူညီစြာ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ေပ်ာက္ဆံုးမႈျပႆနာ မ်က္ရည္စမ်ား မသိမ္းႏိုင္ၾက ေသးေသာ္လည္း ယခုသကၠရာ္ ၂၀ဝ၀ေက်ာ္ကာလမ်ားတြင္မူ တ႐ုပ္ ဂ်ပန္ ကိုရီးယား အာဆီယမ္ အီးယူ အေမရိကန္ စေသာႏိုင္ငံေပါင္းစံုမွ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ စည္ကားေနေသာ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရး  ႏွင့္ဒီမိုကေရစီကို လိုလားသူအေပါင္း၏ ဝမ္းသာဝမ္းနည္း မ်က္ရည္မ်ားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စီးက်ေျဖသိမ့္ရာျဖစ္ေနေသာ၊ ေနတာဂ်ီ  ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္အား နတ္ဘုရားတဦးအျဖစ္ တိုင္ တည္ကာ စစ္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ကင္းေဝးျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးအမ်ိဳးမ်ိဳးရရွိေစေၾကာင္း ဆုေတာင္း သံေဝဂယူ တရားဘာဝနာပြားမ်ားရာ အရပ္ျဖစ္ေနေသာ၊ တိုက်ိဳျမိဳ႔မွ မိုင္ ၄၀ အကြာရွိ အန္ကိုတီ ဘုရား ေက်ာင္းသည္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ သမိုင္းဝင္ အထင္ကရ ေနရာတေနရာျဖစ္လာကာ  ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္  အတြက္ တနည္းတလမ္း ဂုဏ္ျုပရာေရာက္လ်က္ရွိပါျပီ။

ထို႔အတူ ယခုေလာေလာဆယ္၌ ေနတာဂ်ီ၏မိတ္ေဆြၾကီး  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လိုလား ခ်က္အတိုင္း ျမန္မာတျပည္လံုး မ်က္ရည္စမ်ားသိမ္းႏိုင္ကာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ႏွင့္ဒီမိုကေရစီ အႏွစ္ သာရ မ်ား ခံစားၾကရျခင္း အျပည့္အ၀ မရွိၾကေသးေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏သမီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရး မယိမ္းမယိုင္း လႈပ္ရွားေနသူအေပါင္း အတြက္မူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ခ်ီးျမႇင့္သည့္  “ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆု” သည္ ဝမ္းနည္းမႈမ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ဝမ္းသာအားတက္မႈ ဂုဏ္ျုပအျပံဳးမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစပါေၾကာင္း ဤ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ အတြက္က်ေသာ မ်က္ရည္မ်ား ေဆာင္ပါးျဖင့္ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္၏အသက္ ၁၁၀-ျပည့္ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္  အျဖစ္ဂုဏ္ျပဳေရးသားအပ္ပါသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏွင့္ အဖမ္းအဆီးခံ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆာင္ရြက္သူမ်ား အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္၍ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တို႔ေမွ်ာ္မွန္း ခဲ့သည့္အတိုင္း အိႏၵိယျပည္သူျပည္သားမ်ားႏွင့္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားအားလံုး လူမႈဒုကၡ အေပါင္းမွ အစဥ္ကင္းေဝးႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။   ။ 

ကိုယ္ႏႈတ္ယဥ္ေက်း၊ စိတ္ျဖဴေဖြးျဖင့္၊ ေအးျငိမ္းခ်မ္းသာ ရၾကပါေစ။

လန္ေထာင္စပ္စုေလး

ေနတာခ်ီ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို.စ္ ေပ်ာက္ဆုံးမႈရွာေဖြျခင္း။

ေနတာခ်ီ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို.စ္ ေပ်ာက္ဆုံးမႈရွာေဖြျခင္း။

(အိႏ္ၵိယႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးေန႔ ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါး)

လန္ေထာင္စပ္စုေလး

စာေရးသူ၏ဖခင္ျဖစ္သူ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတ႐ုပ္လူမ်ိဳး၊ ေစာ္ဘြားစပ္စု ေခၚ လန္ေထာင္ ဦးစပ္စု (၁၉၀၁-၁၉၆၆) သည္ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ အတၳဳပၸတ္ၱိစာအုပ္(၃)အုပ္ကိုျမန္မာဘာသာျဖင့္ေရးသား ထုက္ေ၀ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ၎စာအုပ္မ်ားအနက္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ထုတ္ “ဦးစပ္စု၏(၇၅)ႏွစ္အၾကား (၄၉)ႏွစ္အျမင္ ဗမာျပည္” စာအုပ္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ၎စာအုပ္ကို အေဖဦးစပ္စု သည္ ကမၻာ့ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အာရွတိုက္ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တရုတ္ျမန္မာအိႏိ္ၵယခ်စ္ၾကည္ေရး ရည္မွန္းခ်က္မ်ားျဖင့္ ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ တရုတ္ႏွင့္အိႏိ္ၵယပဋိပကၡ ျဖစ္ပြား ခ်ိန္(၁၉၆၃)ခုႏွစ္တြင္ အျမန္ဆုံးျငိမ္းေစလိုေသာဆႏၵျဖင့္ ဤစာအုပ္ကိုေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။

ဤစာအုပ္ပါေဆာင္းပါး(၂၄)ပုဒ္အနက္၊ (၇)ပုဒ္မွာ အိႏိ္ၵယႏုိငံ၏အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး တဦးျဖစ္ေသာ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို.စ္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေသာေဆာင္းပါးမ်ားျဖစ္ ပါသည္။ ဤေဆာင္းပါးမ်ားပါ တခ်ိုဳ.ေသာစာေၾကာင္းမ်ားသည္ အိႏိ္ၵယျပည္သူမ်ားႏွင့္ကမၻာက မသိေသးဘဲ၊ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ဆန္ဒရာဘို.စ္ေပ်ာက္ဆုံးမႈေဖာ္ထုတ္ေရးအတြက္ တနည္းတလမ္း အေထာက္အကူျပဳႏိုင္သည္ဟ ုစာေရးသူ ယူဆပါသည္။

Mission Netaji (မစ္ရွင္ေနတာခ်ီ) ႏွင့္တကြ၊ မဏိပူရ၊ ေမြ.ရန္း၊ နာဂ စေသာ အိႏ္ၵိယႏိုင္ငံအေရွ႔ေျမာက္ျပည္နယ္မ်ားမွ မိတ္ေဆြမ်ား၏တိုက္တြန္းခ်က္အရ၎၊ ျမန္မာ့ဒီမို ကေရစီေရးလႈပ္ရွားေနသူမ်ား၏ တိုက္တြန္းခ်က္အရ၎၊ ယခုေဆာင္းပါးကိုစာေရးသူ ေရးသား ပါသည္။ မစ္ရွင္ေနတာခ်ီ မွအဂၤလိပ္လိုေရးသားေပးရန္ေတာင္းဆိုသျဖင့္၊ အဂၤလိပ္လို ဘာသာ ျပန္ရလြယ္ကူေစရန္ႏွင့္ အခ်က္အလက္မွန္ကန္ေစရန္သာ အဓိကထား ေရးသားပါသည္။

++++++++++++

စာေရးသူ၏အေဖ လန္ေထာင္ဦးစပ္စု၏ ေနတာခ်ီဆိုင္ရာေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ မ်ားမွာ ေအာက္ပါ အတိုင္းျဖစ္သည္။

အခန္းစဥ္ (၉) ေဒါက္တာဘဟန္အိမ္ဗုံးက်စဥ္က။

အခန္းစဥ္(၁၄) ေဒါက္တာဘေမာ္၏ေျပာျပခ်က္။

အခန္းစဥ္ (၁၅) အိႏိ္ၵယသံရုံးသို႔ပို႔သည့္စာတေစာင္။

အခန္းစဥ္(၁၆) ႀကံဳခဲ့ရသည္။

အခန္းစဥ္(၁၇) တိုက်ိဳတြင္အတူတူမ်က္ရည္က်ခဲ့သည္။

အခန္းစဥ္(၁၈) ၁၂-ႏွစ္တိုင္မေမ့ႏိုင္။

အခန္းစဥ္(၁၉) ေကြကြင္းကြဲကြာ။

၎ေဆာင္းပါးမ်ားအနက္ အခန္းစဥ္(၉)ႏွင့္(၁၅)ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ေအာက္ပါ အခန္းစဥ္(၁၅)ပါ အိႏ္ၵိယ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ပန္ဒစ္ဂ်၀ါဟာလာေနရူးအား ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၊ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသား ဦးစပ္စုႏွင့္ ျမန္မာအႏုပညာရွင္ ခင္ေမညြန္႔တို႔၏ ရန္ကုန္မဂၤလာဒံု ေလဆိပ္တြင္ ၾကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ပံု ဓါတ္ပံုႏွင့္ ၁၆-၁၀-၁၉၅၇ ေန႔အဂၤလိပ္လိုထုတ္ေ၀သည့္ ေနးရွင္းသတင္းစာ မွ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းစာသားတို႔မွ သိသာႏုိင္ေလာက္သျဖင့္ စာေရးသူအၾကီးခ်ဲ႔၍ ျပန္ကူးထား သည္မ်ားကိုေလ့လာႏုိင္ဖတ္ရႈၾကည့္ၾကေစလိုပါသည္။

       
           

“SAWBWA SATSU” WILL JOIN    

INDIAN MISSION TO JAPAN

------------------------------------

SAYS, “ SUBHAS BOSE WAS MY FRIEND,

I WISH TO PAY MY LAST RESPECTS”

From Our Staff Reporter

U Sat Su Of  746 Dalhousie Street, Friend of  Presidents and Prime Ministers,  who once donated Rs.100,000 to Bogyoke Aung  San’s , Army  Amenities Fund, and who recently made the headlines or “ Sawbwa Satsu ,” has decided he now wishes to be know as “India Satsu.”

This decision coincides with the coming of Pandit Jawaharlal Nehru, the Indian Prime Minister, to Burma. U Sat Su has only a hearing acquaintance with Mr. Nehru, but he claims to have been a personal friend and condutance of the late Subhas Chandra Boes.

U Sat Su ,who sometimes acted as  “Mr.Fixn” for Bogyoke  Aung San, whenever a ticklish problem had to be settled with the Japanese ,says that he once secured the release of several rich Indians  who had been arrested by the Japanese on suspicion of being British agents ,and  that Subhas Chandra Bose was grateful to him for the favor done to the Indian community.

Subhas Chandra Boes was first with U Sat Su on  February 14, 1945, when they both sped to Dr. Ba Han’s house at the 7th mile , after a bombing raid.

Now that the death of Mr. Bose has been established, “India Sat Su ” wishes to go to New Delhi and join the mission which is to journey to Japan, to receive Mr. Bose remains. In a letter addressed to the Indian Embassy yesterday, U Sat Su wrote.

I hear from the newspapers that Pandit Jawaharlal Nehru, Prime Minister of India, has promised aspecial mission to go from India to Japan to receive the remains of your great leader and patriot, the late Subhas Chandra Bose.

During the last war, I had the honour to be associated of the work of the late Bogyoke Aung San and Subhas Chandra Bose. I met several times with the leader when the Indian Independence movement was being discussed with Japan’s General Kawabe. My last meeting with him was in 1945, when we both hurried to Dr. Ba Han’s house after it were bombed. At that time, there was an explosion over the house and an unexploded 100-lb bomb outside Dr. Ba Han’s trench.

Mr. Bose showed much concern over the safety of our leaders and I talked with him for a while ashe examined the unexploded bomb. After wards, I heard he was killed in an air crash.

It is consequently, as an admirer and a friend of Mr. Bose that I now request your assistance to enable me to join the official mission when it starts out from New Delhi to bring home Subhas Chandra Bose’s  ashes. I shall journey to India at my own expense and although a citizen of Burma and proud to be one, I wish to don Indian clothes and in that guise pay my last respects to Subhas Chandra Bose, who tome is the Bogyoke Aung San of Burma.

Since your great leader Pandit Jawaharlal Nehru will be visiting Burma soon, perhaps I may hope for these sentiments of mine to be conveyed to him, with my kindest regards. When he was here for the Water festival in 1955, I had the pleasure of throwing two bowlful of water on him. He was then dressed like a Burman and so he should be sampling to the idea of my dressing like an Indian for a very special occasion.

16-10-57

ျမန္မာလိုအက်ဥ္းခ်ဳပ္မွာ “ ေစာ္ဘြားစပ္စု ဂ်ပန္သြားမည့္ အိႏ္ၵိယမစ္ရွင္ႏွင့္ပူးေပါင္းလို၊ ဆူဘတ္စ္ဘို႔စ္သည္ ကၽြႏု္ပ္၏မိတ္ေဆြ၊ ေနာက္ဆံုးဂါရ၀ ျပဳလို”ဟုေျပာၾကား၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ သတင္းေထာက္ေရးသည္။ ၇၄၆-ဒလဟိုဇီလမ္းတြင္ ေနထိုင္သူ၊ သမတၾကီးမ်ား၊ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ၾကီးမ်ား၏ မိတ္ေဆြ၊ တခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ တပ္မေတာ္ရန္ပံုေငြ အတြက္ ႐ူပီးေငြ ၁-သိန္း လႉဒါန္းခဲ့သူ စသည္ျဖင့္ စာလံုးမည္းေခါင္းစည္းတပ္ထားလ်က္ ေအာက္ပါ အိႏ္ၵိယသံ႐ံုးသို႔ ပို႔သည့္စာပင္ျဖစ္ပါသည္။ စာမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားျပီး အေဖ ဦးစပ္စု၏ စာအုပ္တြင္ ထိုစာ၏အနက္အဓိပၸါယ္ကို ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေရးသားထားသည္မွာေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။.

အိႏ္ၵိယသံ႐ံုး (ရန္ကုန္ၿမိဳ႕)

ေန႔စြဲ။ ၁၄-ရက္။

ေအာက္တိုဘာ ၁၉၅၇။

သက္ဆိုင္ရာလူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား။

အိႏ္ၵိယ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာေန႐ူးသည္ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) အ႐ိုးျပာရွိရာ ဂ်ပန္ျပည္ တိုက်ိဳၿမိဳ႕အနီး(အန္ကူတီ) ဂ်ပန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းသုိ႔သြားၿပီး ေရႊသားအစစ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေရႊေက်ာင္းေဆာင္ကို ကိုယ္တိုင္ထည့္သြင္းေၾကာင္းသိရ၍ မ်ားစြာပင္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္မိပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မစၥတာေန႐ူးဦးစီးေသာ ေကာ္မတီတစ္ရပ္ ဖြဲ႕စည္း၍ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) အ႐ိုးျပာေသတၱာကို အိႏ္ၵိယသို႔ယူေဆာင္လာမည့္ အေၾကာင္းကိုလည္း သတင္းစာအသီးသီး၌ ဖတ္႐ႈ ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။

ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လြန္စြာမွခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးဦးသည္ လြန္စြာမွ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္၊ ဂ်ပန္ေခတ္က အလုပ္အတူတြဲလုပ္ဘက္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ အစ္ကို(ေဒါက္တာဘဟန္)အိမ္ကို ဗံုးက်စဥ္၀ယ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)သည္ ေပါင္၁၀၀-ရွိသည့္ မေပါက္ကြဲေသာ မီးေလာင္ဗံုးကို တစ္ဖက္စီကိုင္၍ မခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဤသို႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာ ဘို႔(စ္)၏ အ႐ိုးျပာကို ဂ်ပန္ျပည္မွ အိႏ္ၵိယျပည္သို႔ ယူေဆာင္မည့္ ေကာ္မတီတြင္ လိုက္ပါခြင့္ ျပဳပါမည့္ အေၾကာင္း ပန္ၾကားအပ္ပါသည္။

၁၉၅၅-ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁၅-ရက္ ေန႔က ဗမာျပည္ တြင္ တ႐ုပ္ျပည္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ခ်ဴအင္လိုင္း၊ အိႏ္ၵိယ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာေန႐ူး၊ အာရပ္ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ႏိုင္ငံမွ သမၼတ ကာနယ္ ရာဇတ္တို႔သည္ သႀကၤန္ ေရသဘင္ကို တိုင္းရင္းသားျမန္မာ၀တ္စံုျဖင့္ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂ်ပန္ျပည္မွ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)၏ အ႐ိုးျပာေသတၱာကို အိႏ္ၵိယျပည္သို႔ ယူေဆာင္လာေသာ အခါ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိႏ္ၵိယအမ်ိဳးသား၀တ္စံုကို ၀တ္ၿပီး သြားပါမည့္အေၾကာင္း။

ခ်စ္ၾကည္ေလးစားစြာျဖင့္

ဦးစပ္စု

၎ေဆာင္းပါး၏နိဂံုးပိုင္းတြင္အေဖဦးစပ္စုမွေအာက္ပါအတုိင္းလည္းေရးသားထားပါသည္။

ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို.စ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဂ်ပန္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ယာနာကိမူဒါႏွင့္ အေဖ ဦးစပ္စုတို.သည္ “မတိုက္သင့္ေသာတရုတ္ျပည္မကိုစစ္သြားတိုက္၍ ဂ်ပန္စစ္သား သိန္း၃၀-သိန္း၄၀-ခန္.သည္ ႏြံထဲနစ္ၿပီးႏႈတ္လို.မရေတာ့ေၾကာင္း၊ ထိုသို.မဟုတ္ဘဲ ၎စစ္ အင္အားျဖင့္ အိႏိ္ၵယျပည္ဘက္ကိုဆက္လက္ တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္လိုက္မည္ပါက အခုေလာက္ဆိုရင္ အိႏိ္ၵယ သည္ ျဗိတိသွ်လက္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ အာရွတိုက္ၾကီးတြင္အိႏိ္ၵယ၊ တရုတ္၊ ဗမာႏွင့္ နီပြန္ဂ်ပန္တို.ေပါင္းစပ္မိရင္၊ မ်က္ႏွာျဖဴဥေရာပတိုက္သားေတြကိုေၾကာက္ေနဖို. မလို ေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္ဆိုသည္မွာအမွန္ေတာ့ စကၠဴက်ားရုပ္ သာျဖစ္ေၾကာင္း၊” ေျပာဆို ေဆြးေႏြး ၾကပုံမ်ား ေရးသားထားပါသည္။

အေဖဦးစပ္စုသည္ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို.စ္ႏွင့္ေန႔စဥ္လိုလိုေတြ.ရေၾကာင္း၊ မစ္ၥတာဘို႔စ္သည္ ဦးစပ္စုပိုင္ရန္ကုန္ျမိဳ. ဒလဟိုဇီလမ္းႏွင့္ ေဂၚဒြင္လမ္းေဒါင့္ရွိ လန္ေထာင္ေဟာ္တယ္သို႔ INA အဖြဲ႔ သားမ်ားႏွင့္အတူ မၾကာခဏလာေရာက္ တည္းခို စားေသာက္ျပီး၊ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္မ်ားႏွင့္၎၊ BIA, BDA ဗမာစစ္ဗိုလ္မ်ားႏွင့္၎၊ ဦးစပ္စုတို႔၏ တရုတ္အမ်ိဳးသားျဗန္ဟတ္ေဗြအသင္းသားမ်ားႏွင့္၎၊ မၾကာခဏေတြ.ဆံုေဆြးေႏြး အျမင္ျခင္းဖလွယ္ေလ့ရိွၾကေၾကာင္း္။ ဂ်ပန္မွေနာက္ထပ္ တပ္ကူမ်ား အျမန္ဆံုးပို.ေရး၊ ဟားခါး+ထန္တလန္၊ မီဇိုယန္မွတဆင့္ ကာလကတၱားသို. စစ္မ်က္ႏွာသစ္ ဖြင့္ေရး (၁၈၂၄ အဂၤလိပ္တို.ႏွင့္ ဘဂၤလားတနယ္လံုး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားေစခဲ့ေသာ ျမန္မာ စစ္သူၾကီီးစစ္သူၾကီီး မဟာဗႏၶဳလ ႏွင့္ ျမ၀တီမင္းၾကီးဦးစ တို.၏စစ္လမ္းေၾကာင္း ေရြးခ်ယ္ပုံ အတိုင္း ရခိုင္( RAMU)ရာမူ မွ ကာလကတၱား သို. စစ္မ်က္ႏွာသစ္ဖြင့္ေရး) မ်ား ေဆြးေႏြး ၾကေၾကာင္း။ ထိုေဆြးေႏြးပြဲမ်ား၌ ေရွ.ပိုင္းတြင္ British Supply မ်ားကိုျဖတ္ေတာက္သင့္ပံုမ်ား ပါ၀င္ျပီး ဗိုလ္ခ်ုဳပ္ၾကီးခ်ာလီ၀င္းဂိတ္တို. အိႏိ္ၵယျပည္သူတို.၏ကြ်မ္းက်င္မႈမ်ားကိုစစ္ေရး၌ စနစ္တက် အသံုး ခ်သြားေၾကာင္း ပါ၀င္သလို၊ ၎နမူနာကိုဂ်ပန္တို.အတုယူသင့္ေၾကာင္း။ လည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါ သည္။

ဂ်ပန္တို.မိမိကိုယ္ကို အထင္ၾကီးလြန္းမသင့္ဘဲ၊ အိႏိ္ၵယစစ္မ်က္ႏွာ စစ္အင္အားကို အလံု အေလာက္အျပည့္အ၀သံုးသင့္ေၾကာင္း၊ အိႏိ္ၵယအမ်ိဳးသားတပ္မေတာ္ တပ္မေတာ္ INA ကို အျပည့္အ၀ ဦးေဆာင္ခြင့္ေပးသင့္ေၾကာင္း၊ အိႏိ္ၵယက အိႏိ္ၵယကို တိုက္ခိုက္ဖို.မလိုလားေၾကာင္း မ်ားလည္းပါ၀င္ပါသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္တို႔၏ ျမန္မာျပည္သူမ်ား၊ အိႏိ္ၵယျပည္သူမ်ား ႏွင့္ INA အဖြဲ.သားမ်ားအေပၚ ရက္ရက္စက္စက္ ႏိွပ္စက္ေစာ္ကားမႈမ်ားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ.ျမင္လာ ရ၍ မၾကာခဏဂ်ပန္တို.ႏွင့္ကေတာက္ကဆျဖစ္ျပီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္း(BCP)။  သခင္စိုး(BCP) တို.ကဲ့သို. ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ကိုအခ်ိန္သင့္ပါက ေတာ္လွန္ရန္ ေနတာခ်ီသည္ ၾကံစည္ စိတ္ကူးျပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ.အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္မရခဲ့၊ ဟုစာေရးသူ ယူဆပါသည္။

အခန္းစဥ္(၁၇) တိုက်ဳိတြင္အတူတူမ်က္ရည္က်ခဲ့သည္ ေဆာင္းပါးအတြက္လည္း ထိုေဆာင္းပါးတြင္ ေဖၚျပထားသည့္ ေအာက္ပါ ေနတာခ်ီဓါတ္ပံုႏွင့္ ဟင္ဒီ၊ ျမန္မာ၊ တရုတ္၊ အဂၤလိပ္ ဘာသာထုတ္ သတင္းစာျဖတ္ပုိင္းဓါတ္ပံုမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ေစလိုပါသည္။

       

(From The Nation Newspaper 1957, December 27.)

SAWBWA SAT SU KEEPS HIS WORD: “Sawbwa” Sat Su, businessman, bon vivant and friend of Netaji Subhas Chandra Bose was as good as his word when he said he would join the official Indian Mission going to Tokyo to receive the ashes of the late Mr. Bose. When the Mission was delayed, U Sat Su went to Japan on his own, and received VIP treatment in Tokyo. Here he is seen with the head priest of the Shrine (40miles from the city) where the ashes of the late Subhas Chandra Bose are enshrined. With them (on extreme left) is Mr.D.Hejmadi, First Secretary (Commercial), Indian Embassy in Tokyo.

(၁၉၅၇-ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၇-ရက္ေန႔ထုတ္အဂၤလိပ္ေနးရွင္း သတင္းစာမွ) -

ေစာ္ဘြားစပ္စု စကားတည္  ။ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို.စ္၏ မိတ္ေဆြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႏွင့္ (ျမန္မာျပည္၌)ေကာင္းစြာလုပ္ကိုင္စားေသာက္သူ “ေစာ္ဘြားစပ္စု” သည္ မစ္ၥတာဘို႔စ္၏ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ အ႐ိုးျပာကို လက္ခံရန္၊ တိုက်ိဳသို႔သြားမည့္ တရား၀င္အိႏ္ၵိယမစ္ရွင္ႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္ေျပာၾကားခဲ့သည့္အတိုင္း သူ႔စကားသူတည္ခဲ့ပါျပီ။ ၎မစ္ရွင္ ေႏွာင့္ေႏွးေနသျဖင့္ ဦးစပ္စုသည္ မိမိအစီအစဥ္ျဖင့္ ဂ်ပန္သို႔သြားေရာက္ခဲ့ရာ တိုက်ိဳမွ အေရးၾကီးပုဂ္ၢိဳလ္အျဖစ္ လက္ခံခဲ့ပါသည္။ ဤပံု၌ ျမိဳ႕ေတာ္၏ မိုင္ ၄၀-ကြာ၊ ကြယ္လြန္သူ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို.စ္၏ အ႐ိုးျပာမ်ားကို ထိန္းသိမ္းကိုးကြယ္ထားသည့္ ဂ်ပန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတာ္၏ နာယက ဘုန္းေတာ္ၾကီးႏွင့္အတူေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ႏွင့္အတူ (လက္၀ဲဖက္အစြန္ဆံုး)မွာ တိုက်ိဳျမိဳ႔ အိႏ္ၵိယသံ႐ံုး ကုန္သြယ္ေရးဆိုင္ရာ ပထမအတြင္း၀န္ မစ္ၥတာ ဒီ ဟစ္ဇ္မာဒီ ျဖစ္ပါသည္။

++++++++

အခန္းစဥ္(၁၆)ေဆာင္းပါး၌အဓိကအားျဖင့္ အေဖဦးစပ္စုသည္ ထိုစဥ္ကျမန္မာႏုိင္ငံရန္ကုန္ ျမိဳ.ရွိအိႏိ္ၵယသံ႐ံုးပထမအတြင္း၀န္(D.Muruge San)မွ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို.စ္ အရုိးျပာ သြားေရာက္ ယူေဆာင္ပါကသူ.အားအေၾကာင္းၾကားမည့္ အေၾကာင္းေရးထားပါသည္။ နာတာခ်ီသည္ အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္ၾသဇာလႊမ္းရာေဒသမ်ားတြင္ ေသခ်ာေပါက္အဖမ္းခံရမည္ျဖစ္၍ ဂ်ပန္ျပည္သို. ထြက္ေျပးသည္မွာသဘာ၀က်ေၾကာင္း၊ ရန္သူ.ထံဒူးေထာက္အည့ံခံ အဖမ္းခံမည့္လူစားမ်ိဳး မဟုတ္၍အိႏိ္ၵယျပည္ႏွင့္အာရွတိုက္အတြက္ဂုဏ္ယူစရာေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ေရးသားထားပါသည္။ ထို.အျပင္ ထိုစဥ္က ေဟာင္ေကာင္လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးႏွင့္ အခြန္ေတာ္ဌာနတြင္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ တ႐ုတ္စကားကို ေကာင္းမြန္က်င္လည္စြာေျပာတက္သည့္ ပန္ခ်ာဘီ အမ်ိဳးသားအရာရွိ၏ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို.စ္ႏွင့္မစ္ၥတာေနရူးတို.ကိ မိဘသဖြယ္သေဘာထားေၾကာင္း ေရးသားထားသည္မ်ားကိုလည္းဖတ္ရပါသည္။

အခန္းစဥ္(၁၈)ေဆာင္းပါးတြင္ Renkoji Temple နာတာခ်ီအတြက္အေဖဦးစပ္စုမွ ဂ်ပန္ယမ္း(၁၀၀၀၀) လွဴဒါန္းခဲ့ေၾကာင္း၊ အေလးျပဳခဲ့ေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္တြင္ရွိေနစဥ္“ေအာင္(Ong)” မ်ိဳးႏြယ္စုတရုတ္အမ်ိဳးသားမ်ား မ်ား၊ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ျမန္မာျပည္သို.လာေရာက္ အုပ္ခ်ုဳပ္အမႈထမ္း ဘူးသည့္ ဂ်ပန္စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ား၊ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသားမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေတြ.ဆုံေဆြးေႏြးခြင့္ရခဲ့ ေၾကာင္း၊ မ်ားေရးသားထားပါသည္။ ထို.အျပင္ ၁၉၄၅ ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္ေန. အထိ ဂ်ပန္ အစိုးရႏွင့္ျပည္သူလူထုသည္ မန္ခ်ဴးရီးယားျပည္ ျပည္သို.ေရႊ.ေျပာင္းျပီး ထိုကမွတဆင့္ ေရရွည္ စစ္ပြဲၾကီးဆင္ႏြဲႏုိင္ရန္အတြက္ရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိေၾကာင္း၊ ေရးထားပါသည္။ မန္ခ်ဴးရီးယား ျပည္နယ္ ထဲမွာ ဂ်ပန္စစ္သားေပါင္း (၃)သိန္း႐ိွေၾကာင္း၊ တရုတ္ျပည္ထဲမွာ ဂ်ပန္စစ္သားေပါင္း သိန္း၃၀-၄၀ခန္႕ရိွေၾကာင္း၊ ၎စစ္သားသံုးပံုတစ္ပံုျဖင့္ကာကြယ္လိုက္ပါက ၾသဂုတ္၉ရက္ေန႔ မန္ခ်ဴးရီးယား သို႔၀င္လာေသာရုရွားတပ္မေတာ္ ထြက္ေျပးသြားမွာျဖစ္ေၾကာင္းလည္း အဓိကပါရိွ ပါသည္။

အခန္းစဥ္(၁၉) ေဆာင္းပါးတြင္မူ စာေရးသူ၏အေဖ ဦးစပ္စု၏ လြန္စြာ ခ်စ္ခင္ေလးစား ေသာ မိတ္ေဆြၾကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို.စ္ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးရျခင္း၏ တရားခံအစစ္မွာ”“စစ္” ပင္ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ဦးစပ္စုကိုယ္တိုင္ အိႏ္ၵိယသို႔ သြားေရာက္ရန္ျပည္၀င္ျပည္ထြက္ လက္မွတ္ျပဳလုပ္ထားျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အိႏ္ၵိယျပည္သို႔ ေရာက္ေလေသာအခါ၊ မိတ္ေဆြၾကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို.စ္၏ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ ကာလကတၱားျမိဳ႔ (Sughas Road) သို႔သြားေရာက္မည္၊ ျပီးလွ်င္ မိတ္ေဆြၾကီး ၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္လည္း ေတြ႔ဆံုေပဦးမည္ဟု ၾကံရြယ္ထားေၾကာင္း၊ ေရးသားထားပါသည္။

ဦးစပ္စုမွတ္မိသမွ် ျမန္မာျပည္တြင္ ျမန္မာ တ႐ုပ္ အိႏ္ၵိယ ဤသံုးဦး ညီညြတ္ခဲ့ေသာ သမယမွာ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုစဥ္က ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ရန္ပံုေငြ ထည့္၀င္ျခင္းကိုပင္ ေလလံဆြဲ သကဲ့သို႔ သူ႔ထက္ငါမ်ားေလေအာင္ အျပိဳင္ၾကဲခဲ့ၾကပါေၾကာင္း၊ ဤေစတနာ ဤစိတ္ ဓါတ္ အစဥ္အျမဲရွိေနပါက ဤလူမ်ိဳးသံုးဦးသည္ အျမဲညီညြတ္ျပီး ထာ၀စဥ္ ခ်စ္ၾကည္၍ ေနၾက မည္မွာ မလြဲပါေၾကာင္းေရးသားခဲ့ပါသည္။

၎ေဆာင္းပါး နိဂံုးခ်ဳပ္အေနျဖင့္၊ ဤမေကာင္းေသာစစ္ၾကီးေၾကာင့္ ကမၻာၾကီး၀ယ္ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္စဥ္မွာ ဦးစပ္စုကဲ့သို႔ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားျဖင့္  “ေကြကြင္းကြဲကြာ” ေသာ သူေပါင္း ဒုနဲ႔ေဒး ရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စစ္ျဖစ္ေသာအခါသမယက်ေလမွ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္း၏အရသာကို ေကာင္းေကာင္းၾကီးသိရေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ေနထိုင္ရာ ကမၻာေျမျပင္၀ယ္ မေကာင္း ေသာစစ္ၾကီးမ်ားပေပ်ာက္ျပီး ေကာင္းေသာျငိမ္းခ်မ္းေရး ေရာက္ပါေစဟု အစဥ္အျမဲဆႏၵျပဳလ်က္ ရွိပါေၾကာင္း ေရးထားပါသည္။

အခန္းစဥ္(၁၄) “ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ေျပာျပခ်က္” ေဆာင္းပါးတြင္ ၁၉၄၆ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၅ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ပန္ျပည္မွ ရန္ကုန္ျမိဳ႔သို႔ ဂ်ပန္ေခတ္ျမန္မာျပည္၏အဓိပတိေဟာင္း ေဒါက္တာ ဘေမာ္ အဂၤလိပ္ စစ္ေလယာဥ္ပ်ံတစင္းျဖင့္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေၾကာင္း၊ ၎၏ေနအိမ္၌ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ သတင္းေထာက္မ်ားေရွ႔တြင္ သူ၏အေတြ႔အၾကံဳမ်ားရွင္းျပေၾကာင္းပါရွိပါသည္။

ေဒါက္တာဘေမာ္သည္ ၁၉၄၅ၾသဂုတ္္လတြင္  ေမာ္လျမိဳင္မွ  မုဒံုဘက္သို႔ ဂ်ပန္ႏွင့္အတူ ထြက္ေျပးေၾကာင္း၊ ၾသဂုတ္လ(၁၇)ရက္ မုဒံုမွဘန္ေကာက္၊ ေနာက္တရက္ ေဆးဂံု (Saigon)၊ ထို႔ေနာက္ ေဖၚမိုဆာ မိုဆာ(Taiwan) သို႔ ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ေျပးခဲ့ေၾကာင္း ေရးထားပါသည္။ ေဖၚမို ဆာကၽြန္းမွတဆင့္ ဂ်ပန္ျပည္သို႔ ေလယာဥ္ပ်ံျဖင့္ေျပးခဲ့ေၾကာင္း၊ လမ္းတြင္မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အေမရိကန္ေလယာဥ္ပ်ံတစင္းႏွင့္တိုးေၾကာင္း၊ သူတို႔စီးလာသည့္ေလယာဥ္ပ်ံကို စက္ေသနတ္ျဖင့့္ လိုက္လံပစ္ေၾကာင္း၊ ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းသည့္ဂ်ပန္သည္ ဥာဏ္ေကာင္းသူျဖစ္၍ မလြတ္သာ မေရွာင္သာတဲ့အဆံုးတြင္ ေလယာဥ္ပ်ံကို က်ည္ဆံထိမွန္သြားသည့္အေနျဖင့္ တခါတည္း ပင္လယ္ထဲသို႔ ထိုးျပီးဆင္းသြားေၾကာင္း၊ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားမွ တခါျပန္ျပီး အထက္သို႔ ထိုးတက္ပါေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့ ခရီးက အေတာ္ေလးေ၀းသြားျပီျဖစ္၍ အေမရိကန္ေလယာဥ္ပ်ံက ေနာက္မွလိုက္ျပီး စက္ေသနတ္ႏွင့္ မပစ္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္းဖတ္ရပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ၾသဂုတ္ ၂၄ေန႔ မွာ ေဒါက္တာဘေမာ္ ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္အစိုးရ ကလဲ စစ္႐ံႈးလို႔ လက္နက္ခ်ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေမရိကန္စစ္တပ္က ရွိရွိသမွ် ဂ်ပန္ေလယာဥ္မ်ား အဆင္းအတက္မျပဳရဟု အမိန္႔ထုတ္ထားသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ျမိဳ႔ႏွင့္အေတာ္ခရီးလွမ္းသည့္ ေတာစပ္တေနရာမွာ သူစီးလာသည့္ ဂ်ပန္ေလယာဥ္ပ်ံ လွ်ိဳ႔၀ွက္ျပီးဆင္းရေၾကာင္း၊ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ဂ်ပန္ေတာရြာကေလးတရြာမွာသြားျပီး ပုန္းေန ေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွာ သြားေရာက္ျပီး ခိုလႈံေနရေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ၾကီး က သူ႔ကို အစစအရာရာ ျပဳစုေစါင့္ေရွာက္လို႔ ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ေက်းဇူးတရားကို ဘယ္ေတာ့မွ သူမေမ့ႏိုင္ပါေၾကာင္း၊ ဖတ္ရပါသည္။

ေန႔ရွိသမွ် အခ်ိန္တိုင္းလိုလို ေဒါက္တာဘေမာ္ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကို အျမဲတမ္းနားစြင့္ေနပါေၾကာင္း၊ ၁၉၄၆ ဇန္န၀ါရီလတြင္ ျမန္မာျပည္၌ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံ၏ အစိုးရဖြဲ႔ ေၾကာင္းၾကားမိျပီး ျမန္မာျပည္အလြန္ျပန္ခ်င္သျဖင့္ အေမရိကန္စစ္တပ္သို႔ သြားေရာက္အဖမ္းခံ ေၾကာင္း၊ သူ႕ကိုအေမရိကန္စစ္တပ္က တိုက်ိဳေထာင္ၾကီး မွာခ်ဳပ္ထားေၾကာင္း၊ ေထာင္ပိုင္က ပုဂံေဆးခိုင္း အမႈိက္လွည္းခိုင္းသည္ကိုျငင္းဆန္သျဖင့္ ၉ေပ-၆ေပ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လြတ္သည္အထိ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေၾကာင္း၊ အေမရိကန္စစ္ဗိုလ္မ်ား မၾကာခဏလာ၍ ျခိမ္းေျခာက္ ေၾကာင္း၊ စစ္တရားခံမ်ားကိုၾကိဳးေပးသည့္ ဓါတ္ပံုမ်ား၊ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ထားသည့္ဓါတ္ပံုမ်ား သူ႕အားမၾကာခဏလာျပ၍ ငါလည္းဒီလိုေသရမွာပါလားဟု သူေတြးထင္မိခဲ့ေၾကာင္း မ်က္ရည္စီးက် ငိုသံမ်ားျဖင့္ ေဒါက္တာဘေမာ္ ရွင္းျပသည္ဟုလည္း ဖတ္ရပါသည္။

ထို႔ေနာက္ အေမရိကန္စစ္တပ္က ေဒါက္တာဘေမာ္ကို ၁၉၄၆ ဇူလိုင္၃၁ရက္ က္ေန႔တြင္ အဂၤလိပ္ဆက္သြယ္ေရးဌာနလက္သို႔အပ္လိုက္ေၾကာင္း၊ အေမရိကန္စစ္တပ္ကလည္း သူ႔ကို အဂၤလိပ္ကဖမ္းခိုင္း၍သာ ဖမ္းထားတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ၏ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း ျပန္လည္ ေပးအပ္ေၾကာင္း၊ ေက်ျငာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုအဂၤလိပ္စစ္ေလယာဥ္ျဖင့္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သတင္းေထာက္မ်ားကလည္း မသိမရွင္းသည့္အခ်က္ႏွင့္ သူတို႔သိလိုေသာအခ်က္မ်ားကို ေမးျမန္းပါေၾကာင္းဆက္ေရးထားပါသည္။

ထို႔ေနာက္ အေဖဦးစပ္စုကိုယ္တိုင္ “ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔မိတ္ေဆြၾကီးဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ေကာ ဘယ္လိုေနပါသလဲ” ဟုေဒါက္တာဘေမာ္အားေမးျမန္းရာ-။ ေဒါက္တာဘေမာ္မွ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာ ဘို႔စ္ တ႐ုပ္ျပည္ေဖၚမိုဆာ မွ ဂ်ပန္ျပည္သို႔ ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ အသြား၊ လမ္းမွာေလယာဥ္ပ်ံ မီးေလာင္ျပီးပ်က္က်ေၾကာင္း၊ ေလယာဥ္ပ်ံတခုလံုး ရစရာမရွိေအာင္ပ်က္စီးသြားေၾကာင္း၊ ဆူဘတ္ ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ႏွင့္အတူပါသြားသည့္ ျမန္မာျပည္က ဒုတိယတန္းစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတာ့ ဒီေနရာမွာဘဲ ပြဲခ်င္းျပီး ေသဆံုးသြား ေၾကာင္း၊ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ကေတာ့ မီးေလာင္တဲ့ဒဏ္ရာနဲ႔ တိုင္ဟိုကူ ေဆး႐ုံ မွာ တက္ေရာက္ကုသေနတာ ၂ရက္အၾကာမွာဘဲ ကြယ္လြန္အနိစ္ၥေရာက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္အေသအခ်ာသိရေၾကာင္း” ျပန္ေျဖသည္ဟုပါရွိပါသည္။ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ကြယ္လြန္ ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေဒါက္တာဘေမာ္၏ေျပာျပခ်က္ကို အေဖဦးစပ္စုမွ သူ၏မိတ္ေဆြၾကီးတဦးျဖစ္သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္းဆန္း အားလည္းသြားေရာက္ေျပာျပရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္းဆန္းသည္လည္း သူ၏ မိတ္ေဆြအတြက္ လြန္စြာ၀မ္းနည္းတသျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း ေရးသားထားပါသည္။

အထက္ပါ အေဖဦးစပ္စု၏ စာအုပ္ပါအခ်က္မ်ားအရ၎၊ စာေရးသူ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္း ကြင္းဆင္းေလ့လာ ရွာေဖြဆည္းပူးမိသမွ် အခ်က္မ်ားအရ၎၊ “ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္းဆန္းတို႔၏ ဆင္တူေသာ လွ်ိဳ႕၀ွက္သည္းဖို ဇာတ္လမ္းမ်ား” စာအုပ္ေရးသားရန္ ႏႈိင္းယွဥ္ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားအရ၎၊ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈ အိႏ္ၵိယ ျပည္သူမ်ား လက္ခံေက်နပ္ႏိုင္မည့္ အေျဖတရပ္ရရွိေရး ေအာက္ပါအခ်က္မ်ားကို ႐ိုးသားစြာ အၾကံျပဳ ေမးျမန္း တင္ျပအပ္ပါသည္။

၁။ မစၥတာေန႐ူးဦးေဆာင္သည့္ မစ္ရွင္ မွ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္၏ အ႐ိုးျပာကို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ အိႏ္ၵိယႏိုင္ငံသို႔ တနည္းနည္းျဖင့္ျပန္ယူျပီး မျပီး၊ မယူရေသးပါက ျပန္ယူသင့္ေၾကာင္းႏွင့္၊ ယူျပီးပါက အိႏ္ၵိယအစိုးရထံတြင္ရွိေသာ အ႐ိုးျပာ (ashes) မ်ားႏွင့္ ရန္ကိုက်ဴ ဘုရားေက်ာင္း(Renkoji Temple) ရွိ အ႐ိုးျပာ (ashes) မ်ားတူ မတူ၊ ၎တို႕ကို  စစ္ျပီး မျပီး၊ မစစ္ရေသးပါက အျမန္ဆံုး စစ္ေဆး၍ အေျဖကို ထုတ္ျပန္ေပးမည္ဆိုပါက ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈ အမွန္တရားအေျဖကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကေသာ အိႏ္ၵိယျပည္သူတရပ္လံုးႏွင့္ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ကိုေလးစားသူမ်ား၏ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ေပ်ာက္ဆံုးမႈ ရွာေဖြၾကိဳးပမ္းေနသူမ်ားအတြက္ တနည္းတလမ္း အေထာက္အကူျဖစ္ေစႏိုင္ပါသည္။

၂။ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ သည္ တိုင္၀မ္ကၽြန္း တိုင္ဟိုကူေလဆိပ္မွ မန္ခ်ဴးရီးယား သို႔မဟုတ္ ဂ်ပန္ျပည္သို႔အသြား၊ ေလဆိပ္တြင္ မဟုတ္ဘဲ လမ္းတြင္ ေလယာဥ္ပ်က္က်ျခင္း လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ၁၉၄၅ ၾသဂုတ္လ၂၂ရက္ေန႔ ေဒါက္တာဘေမာ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တာနာကာ တို႔၏ ေလယာဥ္ကို အေမရိကန္ေလယာဥ္မွ လိုက္လံပစ္ခ်သည့္အတိုင္း ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးရွိဒါး တို႔၏ ေလယာဥ္သည္ ာဥ္သည္လည္း အေမရိကန္စစ္ေလယာဥ္ သို႔မဟုတ္ ျဗိတိသွ်စစ္ေလယာဥ္ ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ကယ္လရီ ခ်င္းေနာ့ထ္ တို႔၏ ဖလိုင္းယင္းတိုက္ဂါး စစ္ေလယာဥ္ တို႔၏ ၾကိဳတင္ သတင္းရရွိခ်က္အရ ပစ္ခ်ခံရျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ၎အတြက္ ယခုအခ်ိန္ကဲ့သို႔ အိႏ္ၵိယ အေမရိကန္ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ ပိုမိုတိုးတက္ေနခ်ိန္တြင္ အေမရိကန္၊ ျဗိတိန္တို႔အား အိႏ္ၵိယအစိုးရႏွင့္ျပည္သူမ်ားမွ အကူအညီေတာင္းခံ၍၎၊ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း မဟာမိတ္ေလယာဥ္မွဴးတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဘူးသူမ်ားႏွင့္ပတ္သက္သူမ်ား၏ မွတ္မိသမွ် ျပန္လည္ေျပာျပေရးသားခ်က္ေဖၚထုတ္ခ်က္မ်ားကို အကူအညီမ်ားေတာင္းခံ၍၎၊ ေနတာခ်ီ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ေပ်ာက္ဆံုးမႈ ေျဖရွာၾကိဳးပမ္းသင့္ပါသည္။

၃။ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ေျပာျပခ်က္တြင္ပါ၀င္ေသာ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ႏွင့္ အတူပါ သြားသည့္ ျမန္မာျပည္မွ ဒုတိယတန္းစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး တိုင္ဟိုကူေလဆိပ္ ေလယာဥ္ပ်က္က်မႈတြင္ ပြဲခ်င္းျပီးေသဆံုးသည္ဟူသည့္အခ်က္ကို ျမန္မာျပည္တြင္း၌ စာေရးသူတို႔မိသားစုမွ နီးစပ္ရာ စံုစမ္း ၾကည္ရာ ၾကားသိဖတ္မိသူ မရွိခဲ့ပါ။ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္တြင္ ယေန႔ထက္တိုင္ အသက္ရွင္ ေနၾကေသးေသာ INAအဖြဲ႔သားေဟာင္းမ်ားႏွင့္၎တို႔၏သားေျမးမ်ား၊ ရဲေဖၚသံုးက်ိပ္ ၀င္မ်ားျဖစ္ၾက သည့္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ၊ ဗိုလ္မႉးၾကီးရဲထြဋ္ တို႔ကဲ့သို႔ ျမန္မာျပည္ ဂ်ပန္ေခတ္ကို အေသအခ်ာ ပါ၀င္သိမွီခဲ့သူမ်ားထံမွလည္း ဆက္လက္စံုစမ္းသင့္ပါသည္။ ထို႔အတူ ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ကလာကတၱားျမိဳ႔၌ အေျခစိုက္ခဲ့ေသာ သခင္သိန္းေဖ (စာေရးဆရာ ဦးသိန္းေဖျမင့္) ကဲ့သို႔ေသာစာေရးဆရာၾကီးမ်ား၏ စာမ်ား၊ မွတ္တမ္းမ်ားတြင္လည္း စူးစမ္းသင့္ ပါသည္။ ၁၄-၉-၂၀၀၅ RFA ထုတ္လႊင့္ခ်က္တြင္ သတင္းစာဆရာၾကီးေၾကးမံုဦးေသာင္း မွ “၁၉၄၁ ခုနစ္ကတည္းက ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ႏွင့္မိမိ သိကၽြမ္းခဲ့ေၾကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေျပာျပခ်က္၊ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္သည္ တခါေတြ႔ဘူးလွ်င္ တသက္မေမ့ႏိုင္ေသာ ပုဂ္ၢိဳလ္ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ က ဂ်ပန္ကိုလည္းမိမိတို႔တိုက္ရမွာဘဲ ဟုေျပာခဲ့ဘူးေၾကာင္း ေဒါက္တာဘေမာ္က သူ၏ The Brief History of Burma စာအုပ္တြင္ ေရးသားထားေၾကာင္း” ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ၎၊ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ အေၾကာင္း သိရွိ စိတ္၀င္စားၾကသည့္ေရွ႔မွီေနာက္မွီ ပုဂ္ၢိဳလ္ၾကီးမ်ားထံမွ အဖိုးတန္အခ်က္အလက္မ်ားရရွိႏိုင္သည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ပါသည္။

၄။ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈအတြက္ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးအခ်က္ဟု စာေရးသူ ယူဆသည္မွာ ေဒါက္တာဘေမာ္ႏွင့္ General Tanaka တို႔ကဲ့သို႔ပင္ နာတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ႏွင့္ General Shidei တို႔သည္ ဂ်ပန္ျပည္၏ျမိဳ႕ႏွင့္မနီး ေတာစပ္တေနရာတြင္ ေလယာဥ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆင္းသက္ျပီး၊ ဂ်ပန္ေတာရြာတရြာ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းတြင္ ပုန္းေအာင္းေန သည့္အခ်က္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ General Shidei မွာ မန္ခ်ဴရီးယားသို႔ ဆက္လက္သြားေရာက္ျပီး စစ္ေျမျပင္၌သာက်ဆံုးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ မွာမူ ေဒါက္တာဘေမာ္ ကဲ့သို႔ အေမရိကန္စစ္တပ္တြင္ သြားေရာက္အဖမ္းမခံဘဲ ဂ်ပန္ေတာရြာတရြာ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းတြင္ ဆက္လက္ပုန္းေအာင္းေနရင္းမွ ၁၉၅၄ ႏွစ္လည္ခန္႔တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ဟု  2005     December 5ရက္ေန႔ထုတ္ Indian Today  စာေစာင္ပါ အိႏ္ၵိယ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ပန္ဒစ္ဂ်၀ါ ဟာလာေနရူး၏ Private Secretary M.O.Mathai ၏စာအရ တြက္ဆရ ပါသည္။ ၎အခ်က္ကို လည္း ဂ်ပန္အစိုးရႏွင့္ျပည္သူမ်ားအား အိႏ္ၵိယအစိုးရႏွင့္ျပည္သူမ်ားက အကူအညီေတာင္းခံသင့္ ပါသည္။

၅။ အိႏ္ၵိယအစိုးရႏွင့္ျပည္သူမ်ားအေနျဖင့္ အစိုးရ အာဏာပိုင္အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္ အကူအညီ ေတာင္းခံယံုမွ်မကေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ႏွင့္ တနည္းနည္းပတ္သက္ခဲ့ေသာ အေမရိကန္၊ ျဗိတိန္၊ ဂ်ပန္၊ တ႐ုပ္၊ ႐ုရွား၊ မြန္ဂိုးရီးယား၊ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ကိုရီးယား၊ ထိုင္၀မ္၊ အာဖဂန္နစၥတန္၊ ျမန္မာ၊ ဗီယက္နမ္စေသာ အာဆီယမ္ႏိုင္ငံမ်ား ႏွင့္ ပါကစ္ၥတန္၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ သီရိလကၤာ စေသာႏိုင္ငံမ်ားမွ သာမန္ျပည္သူမ်ားႏွင့္လည္း ျပည္သူအခ်င္းခ်င္းဆက္သြယ္ အျမင္ခ်င္းဖလွယ္၊ သတင္းမွတ္တမ္းခ်င္းလဲလွယ္ အကူအညီေတာင္းခံသင့္ပါသည္။

၆။ နိဂံုးခ်ဳပ္အားျဖင့္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္၏ မၾကာမွီ လပိုင္းအတြင္း M.K.Mukherjee Commission ၏အကူအညီအရ အိႏ္ၵိယအစိုးရ ႏွင့္ ပါတီအဖြဲ႕အစည္းအသီးသီးတို႔သည္ စည္းလံုးညီညြတ္စြာျဖင့္ အိႏ္ၵိယျပည္သူအမ်ား ေက်နပ္လက္ခံႏိုင္မည့္ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈ အေျဖတရပ္ စုေပါင္းေဖၚထုတ္ျခင္းျဖင့္ စစ္၏သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရေသာ၊ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေစတနာမွန္မွန္ျဖင့္ အိႏ္ၵိယႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရး သက္စြန္႔ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ေထာက္ပံ႔ေပးခဲ့သည့္ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္အား ေက်းဇူးတုံ႔ျပန္ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ျမန္မာျပည္သူမ်ား၏ ကိုယ္စား၊ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းမႈ လိုလားလႈပ္ရွားေနသူမ်ား ေနသူမ်ား၏ကိုယ္စား၊ ျမန္မာျပည္တြင္ရွိေနေသးသည့္ INAအဖြဲ႔သား ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ား၏ကိုယ္စား၊ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ၏မိတ္ေဆြၾကီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ဖခင္ ျမန္မာ လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ကိုယ္စား၊ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ ခ်န္ဒရာဘို႔စ္၊ INA အဖြဲ႔သားမ်ားႏွင့္ အိႏ္ၵိယျပည္သူမ်ားအား ေလးစားခ်စ္ခင္ေသာ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသား ျမန္မာႏိုင္ငံသား အေဖဦးဦးစပ္စု စပ္စု၏ကိုယ္စား၊ ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ိဳးငွာ ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈေဖၚထုတ္ေရး၊ ဤအၾကံေပးေဆာင္းပါးကို ေရးသား လိုက္ရပါသတည္း။      ။

                        ကမၻာ့ျပည္သူအားလံုး “စစ္ႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရး”ကို ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

စုေပါင္းညီညြတ္မႈျဖင့္ အိႏ္ၵိယျပည္သူမ်ား ေနတာခ်ီဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈ အေကာင္းဆံုးအေျဖမ်ားရႏိုင္ၾကပါေစ။

အိႏ္ၵိယျပည္သူမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးက်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

လန္ေထာင္စပ္စုေလး

ျမန္မာေတြ ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္-လန္ေထာင္စပ္စုေလး (၂၂-၁-၀၇)

ျမန္မာေတြ ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္-လန္ေထာင္စပ္စုေလး (၂၂-၁-၀၇) 

     ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္သည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲတြင္ ကမၻာသိ အထင္ကရ ပုဂၢဳိလ္တေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၌ စင္ကာပူ ႏုိင္ငံတြင္ အိႏၵိယအမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္ကုိ ဖြဲ႕စည္းေခါင္း ေဆာင္ခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္တပ္မ်ား၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေခါင္းေဆာင္ သည့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္တပ္မ်ားႏွင့္အတူ ျမန္မာႏုိင္ငံေရာက္ခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တေခတ္လုံး ျမန္မာျပည္မွာေနထုိင္ခဲ့ၿပီး အိႏၵိယလြတ္လပ္ေရးအတြက္ စစ္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရး နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။

 ေနတာဂ်ီကုိအိႏၵိယျပည္သူျပည္သားမ်ားက ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကသလုိ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားကလည္း ေလးစားခ်စ္ခင္ခဲ့ၾက ပါသည္။ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားအေနျဖင့္ မည္မွ်အထိ ေနတာဂ်ီအား ေလးစားခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကသည္ကုိ သက္ေသ အကုိးအကားတခ်ဳိ႕ႏွင့္ စာေရးသူ ေရးသားတင္ျပပါမည္။ အေတြးအျမင္စာေစာင္ စာစဥ္အမွတ္ (၁၅၄) တြင္ စာေရးဆရာလွမိုး (ပညာေရး) က သူ၏ “ရာဗိႁႏၵာနတ္တဂုိးႏွင့္ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္”ေဆာင္းပါးတြင္
ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသားထားပါသည္။

“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္၏အမည္ကုိ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) ေက်ာ္ခန္႔က မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ရသည္။ သူ၏ “Azad Hind Fauj – အဇတ္ဟိန္းေဖာက္(ဂ်္)” ေခၚ အိႏၵိယ လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ခ်ီတက္ပြဲမ်ားတြင္ ဂ်ပန္အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ အင္ကြီလပ္ဇင္းတဘက္ (ေတာ္လွန္ေရးႀကီးေအာင္ျမင္ပါေစ) ေနတာဂ်ီဘုိ႔စ္ ကီေက်း (ေခါင္းေဆာင္းႀကီးဘို႔စ္ က်န္းမာပါေစ) “Chalo Delhi – က်လို ေဒလီ” (ေဒလီကုိခ်ီတက္ၾက) ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားကို သံၿပိဳင္ဟစ္ေအာ္ခဲ့ၾကရ၏။ အာရွလူငယ္အသင္းမွထုတ္ေ၀ေသာ လက္ေရး စာေစာင္ႏွင့္ နံရံကပ္စာေစာင္မ်ားတြင္ သူ႕ေမြးေန႔ကုိ ထုိစဥ္က ရန္ကုန္တြင္ က်င္းပပုံ၊ လွ်မ္းလွ်မ္း ေတာက္ေက်ာ္ၾကားေနသည့္ အုိင္စီအက္စ္ရာထူးကို စြန္႔ပယ္၍ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားကုိ အိႏၵိယျပည္မွ ေမာင္းထုတ္ရန္ႀကိဳးစားခဲ့ပုံတုိ႔ကုိ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သျဖင့္ သူ႕အေၾကာင္း ယေန႔ထိ မေမ့ႏုိင္။”

ထုိေရးသားခ်က္မ်ားသည္ ဆရာလွမိုး (ပညာေရး) ကဲ့သုိ႔ ဂ်ပန္ေခတ္ ဂ်ပန္အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္း ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အာရွလူငယ္အသင္းမွ ျမန္မာလူငယ္မ်ားအပါအ၀င္ ထုိေခတ္က သာမန္ျမန္မာ ျပည္သူမ်ား၏ ေနတာဂ်ီအေပၚ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈမ်ားႏွင့္ ေနတာဂ်ီအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းတုိ႔ကုိ ေပၚလြင္ေစပါသည္။

ေနတာဂ်ီႏွင့္ INA အဖြဲ႕သားမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းတြင္ ေနရာအမ်ဳိးမ်ဳိး၌ ေနထုိင္ၾကကာ ၎တုိ႔၏ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈမ်ား ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကဖူးပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ INA Rangoon Headquarter (ရန္ကုန္ဌာနခ်ဳပ္) ထားရွိကာ သဃၤန္းကၽြန္း၊ ကမာရြတ္၊ မရမ္းကုန္းေဆး႐ုံႏွင့္ ကန္ေတာ္ေလး ရပ္ကြက္မ်ားတြင္ INA တုိ႔ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကပုံမ်ား စာေရးသူ ဖတ္မွတ္ေလ့လာ ေမးျမန္းၾကားသိခဲ့ရဖူးပါသည္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံ မဏိပူရျပည္နယ္၏ၿမိဳ႕ေတာ္ အင္ဖားၿမိဳ႕မွ (၁၀) မုိင္ခန္႔အကြာ ေမြ႕ရန္း (Moirang) ရွိ INA Martyr’s Memorial ေခၚ INA အာဇာနည္အမွတ္တရဗိမာန္၌လည္း ၎ INA ရန္ကုန္ဌာနခ်ဳပ္အပါအ၀င္ Netaji Bhavan, Rangoon ေခၚ (ေနတာဂ်ီဗိမာန္ ရန္ကုန္) ႏွင့္ တျခား ေနတာဂ်ီ၊ INA ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ ဆုိင္ရာ ဓာတ္ပုံေျမပုံမွတ္တမ္းမ်ား စာေရးသူ ၾကည့္႐ႈေလ့လာခြင့္ ရခဲ့ဖူးပါသည္။ ေနတာဂ်ီႏွင့္ INA အဖြဲ႕သားမ်ားသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္သာမက ေဇယ်၀တီ၊ မႏၱေလး၊ ေမၿမိဳ႕၊ စစ္ကုိင္း၊ ကေလး၊ ကေလး၀၊ ကေလာႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ရခုိင္ျပည္နယ္ႏွင့္ ခ်င္းျပည္နယ္ (ထန္တလန္၊ ဟားခါး၊ ဖလမ္း၊ တီးတိန္) စသျဖင့္ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္ စခန္းခ်လႈပ္ရွားခဲ့ၾကဖူးရာ ျမန္မာျပည္သူမ်ားက ေလးစားခ်စ္ခင္ အကူအညီမ်ားေပးခဲ့ၾကေၾကာင္း ျမန္မာႏွင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံထုတ္ စာေစာင္၊ သတင္းစာမ်ားတြင္ စာေရးသူ ဖတ္မွတ္ေလ့လာခဲ့ရဖူး၊ လူေတြ႕ေမးျမန္းၾကားသိခြင့္ ရခဲ့ဖူးပါသည္။

သာမန္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားမွ ေနတာဂ်ီႏွင့္ INA ကို ေလးစားခ်စ္ခင္ အကူအညီမ်ားေပးခဲ့ၾက သလုိ ေနတာဂ်ီတုိ႔ႏွင့္ အနီးကပ္ဆက္ဆံလက္တြဲ၍ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကဖူးေသာ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသည္လည္း ေလးစားခ်စ္ခင္ အကူအညီမ်ား ေပးခဲ့ၾကပါသည္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ဖခင္ႀကီး မဟတၱမဂႏၵီ၊ မစၥတာ ဂ်၀ါဟလာေန႐ူးတုိ႔မွစ၍ မစၥစ္ အင္ဒီရာဂႏၵီ၊ မစၥတာ ရာဂ်စ္ဂႏၵီတုိ႔အပါအ၀င္ အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္သူမ်ား၏ ေလးစားခ်စ္ခင္ ကူညီျခင္းကို ခံခဲ့ရသည့္ ယခု ၂၀၀၇ တြင္ အသက္တရာျပည့္ေျမာက္မည့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏု၏ ေနတာဂ်ီ အေၾကာင္း “ငါးႏွစ္ရာသီ ဗမာျပည္” စာအုပ္တြင္ ေရးသားထားခဲ့သည္မ်ားမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ပါသည္။

“ဗုိလ္ရန္ႏုိင္ႏွင့္ တင္ဇာေမာ္တုိ႔၏ မဂၤလာေဆာင္ပြဲသည္ နီးကပ္လ်က္ရွိေလၿပီ။ ပြဲထုိင္တြင္ ေနရာခ်ထား ေရးအတြက္ အစီအစဥ္အရ အလြန္ခက္လ်က္ရွိသည္။ ဂ်ပန္သံအမတ္ႏွင့္ ဂ်ပန္စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ တုိ႔ကလည္း အဓိပတိ (ေဒါက္တာဘေမာ္) ၏ ညာဘက္တြင္ ထုိင္ခ်င္သည္။ အဓိပတိကလည္း ေနတာဂ်ီဘုိ႔စ္ကုိ သူ႕ညာဘက္တြင္ထားခ်င္သည္။ ပထမအစီအစဥ္ခုိင္းလုိက္သူမ်ားကုိ ဂ်ပန္မ်ားက အႏုိင္က်င့္လႊတ္လုိက္သျဖင့္ ဂ်ပန္သံအမတ္ႏွင့္ ဂ်ပန္စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္တုိ႔ကို ညာဘက္တြင္ထားရန္ သေဘာတူလာခဲ့ၾကရေလ၏။

အဓိပတိသိေသာအခါ အလြန္စိတ္ဆုိးလ်က္ရွိေလသည္။ ဤကိစၥအတြက္ေဆးေႏြးရန္ အဓိပတိသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ (ဂ်ပန္ေခတ္ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဦးႏု) သံအမတ္ထံသုိ႔ လႊတ္လုိက္ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္ – “ေျပာဖုိ႔ကေတာ့ တျခားဟာမဟုတ္ပါဘူး။ မဂၤလာေဆာင္ပြဲမွာ ေနရာထုိင္ခင္း စီစဥ္ေရး အတြက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ သံအမတ္သာျဖစ္တယ္။ ေနတာဂ်ီဘုိ႔စ္ဟာ အိႏၵိယအစုိးရအဖြဲ႕ရဲ႕ အထြဋ္အထိပ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကို ညာဘက္မွာ ေနရာမေပးႏုိင္ဘူး၊ ေနတာဂ်ီဘုိ႔စ္ကုိ ညာဘက္မွာေပးရလိမ့္မယ္” ဟု တုံးတိတိေျပာၿပီး ၿငိမ္ေနလုိက္၏။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ ဂ်ပန္သံအမတ္၏ရင္ဘတ္ကို တအားလႊဲထုလုိက္သလုိ ျဖစ္သြားသည္ဟုထင္ရ၏။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ ဤေရးသားခ်က္မ်ားသည္ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ျမ၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ၀န္ႀကီးသခင္ႏု၊ ၀န္ႀကီးဦးထြန္းေအာင္ စေသာ ျမန္မာ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ဂ်ပန္လက္ေအာက္တြင္ အေျခအေနအရ ေနေနရေသာ္လည္း ေနတာဂ်ီႏွင့္ အိႏၵိယျပည္သူမ်ားအေပၚ ေလးစားခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးမႈမ်ားကုိမူ မဂၤလာေဆာင္ ေနရာထုိင္ခင္း စေသာ အေသးအဖြဲကိစၥမ်ားပင္မခ်န္ သတၱိရွိရွိ ထုတ္ေဖာ္ဦးစားေပးေလ့ရွိၾကေၾကာင္း သက္ေသသာဓကပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ေနတာဂ်ီႏွင့္ INA အေပၚ ေဒါက္တာဘေမာ္တို႔မွ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈ အလြန္ရွိၾကသကဲ့သို႔ပင္ ေနတာဂ်ီႏွင့္ INA တုိ႔မွလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေဒါက္တာဘေမာ္ စေသာ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျမန္မာ ျပည္သူမ်ားအေပၚ ေလးစားခ်စ္ခင္စာနာမႈ အျပည့္ရွိခဲ့ၾကပါသည္။ ၎အခ်က္ကုိ ေအာက္ပါ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသား တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားႀကီး ဦးစပ္စု၏ “၇၅ ႏွစ္အၾကား ၄၉ ႏွစ္အျမင္ ဗမာျပည္” စာအုပ္ ေဒါက္တာဘဟန္အိမ္ ဗုံးက်စဥ္က ေဆာင္းပါးေကာက္ႏုတ္ခ်က္တြင္ ေတြ႕ႏုိင္ပါသည္။

“ထုိစဥ္၀ယ္ စစ္ကားမ်ားႏွင့္အတူ ကားတစင္းသည္ တနာရီလွ်င္ မုိင္ ၃၀၊ ၄၀ ႏႈန္းျဖင့္ ေမာင္းလာသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ ဤကားကို ကၽြႏု္ပ္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လုိက္၏။ ကားထဲတြင္ကား အိႏၵိယ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ လက္ျပ၍ “ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္” ဟု ေအာ္ၿပီးႏႈတ္ဆက္လုိက္၏။ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္ကလည္း ကၽြႏု္ပ္အား သိၿပီးျဖစ္သည့္အတုိင္း လက္ျပ၍ သူ႕ကားေနာက္မွလုိက္လာရန္ လက္ေ၀ွ႕ယမ္း၍ျပသြားေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကလည္း သူလက္ေ၀ွ႕ျပသည့္အတုိင္း ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္ကားေနာက္မွ ေမာ္ေတာ္ကားကို မုိင္ ၃၀၊ ၄၀ ႏႈန္းျဖင့္ေမာင္းကာ လုိက္သြားေလ၏။

သူ႔ေနာက္သုိ႔လုိက္၍ သြားေလေသာအခါ ေစာေစာကဗုံးခ်သည့္ေနရာမွာ မရမ္းကုန္းႏွင့္ ရွစ္မုိင္မွာ ေနသည့္ ေဒါက္တာဘဟန္၏ေနအိမ္ ျဖစ္၍ေနေလသည္။ ဗုံးတလုံးသည္ သူ႔ေနအိမ္တည့္တည့္သုိ႔က်ၿပီး ေပါက္ကြဲ၍သြားပါသည္။ အိမ္လည္း ရစရာမရွိေအာင္ ပ်က္စီး၍သြားေလသည္။ က်န္ဗုံးတလုံးမွာမူ ဗုံးခုိက်င္း၀တြင္ က်ေလသည္။ ဤဗုံးကား ေပါင္တရာရွိသည့္ မီးေလာင္ဗုံးျဖစ္ေန၏။ ထုိစဥ္က ေဒါက္တာဘဟန္က ေက်ာင္းဖြင့္ထား၍ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေပါင္း တရာေက်ာ္၊ ဗုံးခုိက်င္းထဲ၀ယ္ ရွိေလသည္။ ဤဗုံးမွာ မီးေလာင္ဗုံးျဖစ္ေသာ္လည္း မီးမေလာင္ပါ။ ဘုရားသိၾကားမသည္ဟု ဆုိရေပမည္။

မီးေလာင္ဗုံးထဲမွ ထြက္လာေသာယမ္းမွာ ကပ္ေစးနဲကဲ့သုိ႔ျဖစ္၏။ အေရာင္မွာလည္း ၀ါ၀ါထိန္ေန၏။ ဤမေပါက္ကြဲေသာဗုံးကုိ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္ႏွင့္ကၽြႏု္ပ္က သြားၿပီးကုိင္ၾကည့္ပါေသးသည္။ ၿပီးေနာက္မွ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္သည္ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ အသက္မေသသည့္ ေဒါက္တာဘဟန္ ႏွင့္သြားၿပီး စကားေျပာေနပါေသးသည္။

ေနာက္ ငါးမိနစ္ခန္႔သာ ၾကာမည္ထင္၏။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ရွိရာသို႔ ကားသုံးစင္းသည္ အျမန္ေမာင္းႏွင္၍ လာသည္။ ကားေပၚမွဆင္းလာသူကား အျခားမဟုတ္၊ ဘ႐ုတ္သုကၡႏုိင္ငံေတာ္၏ အဓိပတိအရွင္မင္းႀကီး ေဒါက္တာဘေမာ္ပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထုိစဥ္က ေဒါက္တာဘေမာ္စီးေသာကားမွာ ပါေနက်အလံကား ပါမလာေပ။ ၿပီးေနာက္ နာမည္ေက်ာ္ သူ႔ေခါင္းေပါင္းလည္း မပါေပ။ အဓိပတိ၏ အေဆာင္အေယာင္ဟူ၍ ဘာတခုမွ်မပါေပ။ သည္အျခင္းအရာမ်ားကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူသည္ အေျပးအလႊားလာရေၾကာင္းကို သိသာႏုိင္၏။ ဤသုိ႔ေသာ အေရးႀကဳံသည့္အခါမ်ဳိးတြင္ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္သည္ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ မည္၍မည္မွ်ခ်စ္ၾကေၾကာင္းကို သိသာႏုိင္ပါ၏။

ထုိ႔ေနာက္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္သည္ မေပါက္ကြဲေသာ ေပါင္တရာဗုံးကုိ ႏွစ္ဦးသား တဖက္စီကုိင္၍ ေရႊ႕ၾကပါသည္။ ေနာက္ဘက္မွလူမ်ားက “ခုေနသာ ဒီဗုံးေပါက္ကြဲရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အရင္ေသမွာပဲ” ဟူ၍ ေနာက္ေျပာင္ၾကပါေသးသည္။

ဤတြင္ ကၽြႏု္ပ္က “ဟာ… ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြအတြက္ ကူညီရတာပဲ” ဟု ျပန္လည္၍ ေျပာလုိက္ေလသည္။

ထိုေနရာတြင္ ကၽြႏု္ပ္ တခုေရးလုိပါသည္။ ေဒါက္တာဘဟန္အိမ္သုိ႔ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေဒါက္တာဘေမာ္ လာ၏။ ဤကား ညီအစ္ကုိ ျဖစ္ေန၍ဟုဆုိလွ်င္လည္း ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ တုိ႔ကား ဗုံးမ်ားခ်ေနစဥ္ ေအးဥၾသမဆြဲမီ ေဒါက္တာဘဟန္အိမ္သုိ႔ တနာရီလွ်င္ မုိင္ ၃၀၊ ၄၀ ႏႈန္း ေမာ္ေတာ္ကားကုိ အျမန္ေမာင္းၿပီး လာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မိတ္ေဆြေကာင္းတုိ႔၏ ၀တၱရား ေက်ပြန္ ပါေပသည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ဆုိခ်င္၏။ ဤအခ်က္ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္ကို မခ်ီးက်ဴးဘဲမေနႏုိင္၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြတေယာက္အေနႏွင့္လည္း ၾကည္ညိဳေလးစားမိသည္။ အေရး ႀကဳံႀကိဳက္၍လာေသာအခါ မိတ္ေဆြစစ္သည္၊ မစစ္သည္ကုိ သိႏုိင္၏။ ကၽြႏု္ပ္၏မိတ္ေဆြ ဆူဘတ္စ္ ခ်န္ဒရာဘို႔စ္၏အေၾကာင္းကုိ သိရေလၿပီ။

သည့္ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္မူကား ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္အတူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္၊ ယာနာကိမူဒါ (၁၉၄၅ ခုႏွစ္အထိ ဗမာျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္သြားေသာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး) တုိ႔သည္ အေရးႀကီးေသာ ကိစၥႀကီးငယ္ရွိေလတုိင္း မၾကာမၾကာ လူခ်င္းဆုံေတြ႕ၾက၏။ ထုိအခါက ယာနာကိ မူဒါေျပာသည့္ စကားတခြန္းမွာ “ဂ်ပန္စစ္သားသိန္းသုံးဆယ္၊ သိန္းေလးဆယ္ခန္႔ဟာ တ႐ုတ္ျပည္မႀကီး ကုိသြားတုိက္တာ ႏံြထဲနစ္တဲ့စစ္သားတေယာက္လုိျဖစ္ေနတယ္။ ႏုတ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ ဒီစစ္အင္အားနဲ႔ အိႏၵိယျပည္ဘက္ကုိ ဆက္လက္သိမ္းပုိက္လုိက္ရရင္ ခုေလာက္ဆုိရင္ ရေနၿပီ။ အာရွတုိက္ႀကီးမွာ အိႏၵိယ၊ တ႐ုတ္၊ ဗမာနဲ႔ နိပြန္ဂ်ပန္တုိ႔ ေပါင္းစပ္မိရင္ မ်က္ႏွာျဖဴ ဥေရာပတုိက္ သားေတြကို ေၾကာက္ေနဖုိ႔မလုိေတာ့ဘူး။ အဂၤလိပ္ဆုိတာဟာ အမွန္ေတာ့ စကၠဴက်ား႐ုပ္သာျဖစ္ပါတယ္“ ဟူ၍ ေျပာျပဖူး၏။ ဤစကားကို ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အိႏၵိယအမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္တုိ႔ အသိပင္ျဖစ္ေလသည္။

ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္သည္ ေန႔စဥ္လုိလုိေတြ႕၏။ သည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း သူ၏ အလုိလုိ ႐ုိးသားၿပီး ၾကင္နာတတ္ေသာစိတ္ဓာတ္ကို သိရွိခြင့္ရေလသည္။ ၾကာၾကာေပါင္းသင္းၿပီး သူတုိ႔ကုိ ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ သူ႔အေၾကာင္းကို ပို၍ပို၍ သိရွိလာ၏။ သို႔သိရွိလာေလတုိင္း သူ႔အေပၚကို တုိး၍သာ ၾကည္ညဳိေလးစားစိတ္က ယိုဖိတ္လာခဲ့ေလ၏။”

ျမန္မာျပည္သား တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားႀကီးဦးစပ္စု၏ ၎ေဆာင္းပါးသည္ ေနတာဂ်ီ၏ သတၱိရွိမႈႏွင့္ မိတ္ေဆြ ေကာင္းပီသမႈမ်ားကုိ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသာမက တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္ စေသာ လူမ်ဳိးျခားမ်ားကလည္း အသိအမွတ္ျပဳ ေလးစားခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကေၾကာင္း သာဓကပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေဒါက္တာဘေမာ္က သူ၏ The Brief History of Burma စာအုပ္တြင္ ဘုိ႔စ္သည္ တခါေတြ႕လွ်င္ တသက္မေမ့ႏုိင္ေသာ ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုိ႔စ္က ဂ်ပန္ကိုလည္း တုိက္ရမွာပဲဟုေျပာဖူးေၾကာင္း ေရးသားထားသည္ဟု မွတ္သားရဖူးပါသည္။

ေနတာဂ်ီႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာျပေရးျပစရာမ်ား အလြန္မ်ားျပားစြာရွိေနေသးေသာ္လည္း အေရးႀကီးဆုံး အေနျဖင့္ အထူးတင္ျပလုိသည္မွာ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ကတည္းက သိကၽြမ္းရင္းႏွီး ေလးစားခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကၿပီး တဦးႏွင့္တဦး ေသြးသားရင္းခ်ာပမာ ေဆြးေႏြးညိႇႏႈိင္း ကူညီေလ့ရွိၾကသည့္ ေနတာဂ်ီႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းတုိ႔သည္ တဦးႏွင့္တဦး ေကြကြင္းကြဲကြာ မဆုံေတြ႕ႏုိင္ၾကရေတာ့သည့္ အေျခအေနတြင္လည္း မူလအတုိင္း သစၥာမပ်က္ တဦးအေပၚတဦး ထာ၀ရ ေလးစားခ်စ္ခင္ၿမဲျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျဖစ္သည့္ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္တခုပင္ျဖစ္ပါသည္။

၎ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ကုိ (၂၆-၉-၂၀၀၆) ေန႔ထုတ္ (Imphal Free Press) သတင္းစာတြင္ Priyadarshni M Gange ေရးသားသည့္ Netaji and the National Freedom Movement ေဆာင္းပါး၌ စာေရးသူ ဖတ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဆာင္းပါးရွင္က The Burma Digest Vol.I, 15 August 1946, p 7-8 တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိယ္တုိင္ ေရးသားခဲ့သည့္ Welcome, Mr. Sarat Bose (ႀကိဳဆုိပါသည္ မစၥတာ ဆာရတ္ဘုိ႔စ္) ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏုတ္၍ “၎သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေအာက္ပါမွတ္ခ်က္ကုိ သတိျပဳရန္ သက္ဆုိင္ဆက္စပ္ေနပါသည္“ ဟု ၫႊန္းဆုိထားပါသည္။ ၎ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၏မွတ္ခ်က္ ျမန္မာျပန္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ပါသည္။

“လြန္ခဲ့ေသာ သုံးေလးႏွစ္အတြင္းက ႏုိင္ငံျခားသားအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားကုိ သူ႔တုိင္းျပည္မွ ေမာင္းထုတ္ေရး ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည့္ ေနတာဂ်ီဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္၏ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားသည္ အိႏၵိယမ်ဳိးခ်စ္တေယာက္အေန ႏွင့္ သူ႔အတြက္ လုံး၀မွန္ကန္ပါသည္။ ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာတုိ႔၏ အုပ္စုိးမႈႏွင့္ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္တုိ႔၏ လႊမ္းမုိးမႈ ႏွစ္ခုစလုံးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔တုိင္းျပည္တြင္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ အရာမ်ားအတြက္ ျပည့္စုံစြာ ထုေခ်ရွင္းလင္းရန္ ဆႏၵရွိပါသည္။ ၎လုပ္ရပ္မ်ားအတြက္လည္း ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကိုယ္တုိင္ ဂုဏ္ယူလ်က္ရွိပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မွန္ကန္ေသာေျခလွမ္းမ်ား လွမ္းခဲ့သည္ဟု မယူဆၾကေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္မ်ားကို သေဘာမတူႏုိင္ၾကသူမ်ား အိႏၵိယႏုိင္ငံေရာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ပါ အခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားအၾကား၌ ရွိေကာင္းရွိေနႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ႏွင့္ ေနတာဂ်ီတုိ႔၏ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္တုိ႔ကုိမူ မည္သူက ျငင္းပယ္၀ံ့ပါသနည္း။ သုိ႔မဟုတ္ စိမ္ေခၚ၀ံ့ပါသနည္း။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ လမ္းမွားမ်ား ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္ဟု မည္သူက အတိအက် ေျပာ၀ံ့ပါသနည္း။ ၎အတြက္ မွန္ကန္ေသာ စီရင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ အတိအက်ေပးႏုိင္သူမွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလုံး ဘယ္သူမွမဟုတ္ၾကဘဲ ‘သမုိင္း’ တခုတည္းသာလွ်င္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူကုိယ္တုိင္ အက်ဥ္းအက်ပ္ အခက္အခဲ ျပႆနာေပါင္းစုံႏွင့္ အလြန္ အလုပ္မ်ားေနသည့္ၾကားမွ ေနတာဂ်ီ၏ညီငယ္ Mr. Sarat Bose ကို ႀကိဳဆုိတုိင္တည္အားေပး၍ ၎ေဆာင္းပါးကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၿဗိတိသွ်တုိ႔ကုိေရာ ဂ်ပန္ကုိပါ ျပည္သူျပည္သားမ်ားအေပၚ မတရားလုပ္ေသာ မည္သူ႔ကုိမဆုိ သမုိင္း၏ စီရင္ဆုံးျဖတ္မႈကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ခံယူ၍ အိႏၵိယႏွင့္ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔ ပူးေပါင္းေတာ္လွန္ အႏုိင္ယူၾကမည့္အေၾကာင္း တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ ေဆာ္ၾသထားျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။

အထက္ပါ သက္ေသသာဓကမ်ားအရ အိႏၵိယတပ္မေတာ္ႀကီးကုိ ဦးစီးတည္ေထာင္ခဲ့သူႏွင့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းခဲ့သူ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ေကာင္းႀကီးတဦးျဖစ္ေသာ ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာ ဘုိ႔စ္ကို ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး၏ဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိယ္တုိင္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္သည့္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားက ေခတ္အဆက္ဆက္ ေလးစားခ်စ္ခင္ ၾကည္ညိဳအားထားခဲ့ၾကေၾကာင္း စာဖတ္သူတုိ႔ သေဘာေပါက္ၿပီးျဖစ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။

ယခု ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၂၃) ရက္ ေနတာဂ်ီ၏ေမြးေန႔ အခါသမယတြင္ ေနတာဂ်ီဆူဘတ္စ္ ခ်န္ဒရာဘုိ႔စ္ေဖာင္ေဒးရွင္းမွ ေနတာဂ်ီ၏မိတ္ေဆြႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏သမီးျဖစ္သူ ျမန္မာ့ဒီမုိ ကေရစီႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ဒီမုိကေရစီႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ခ်ီးျမႇင့္မည္ဟု ၾကားသိရရာ “က်လုိ႔ ေနျပည္ေတာ္ က်ပ္ေျပး ပ်ဥ္းမနား” (Chalo Pyinmana Nepyidaw Kyat Pyee!) ပ်ဥ္းမနားက်ပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္သုိ႔ ျမန္မာျပည္သူမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားအားလုံးခ်ီတက္ၾက ဟု စာေရးသူ အားပါးတရ ေႂကြးေၾကာ္မိရပါေၾကာင္း၊ ေနတာဂ်ီဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ကုိ ေလးစားခ်စ္ခင္ ၾကည္ညိဳအားထားၾကသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ဒီမုိကေရစီႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လုိလားၾကသူ ျမန္မာျပည္သူမ်ား၏ကိုယ္စား ဆုခ်ီးျမႇင့္ေပးသည့္အဖြဲ႕ႏွင့္ အိႏၵိယ ျပည္သူမ်ားအား အထူးေက်းဇူးတင္၀မ္းေျမာက္ပါေၾကာင္း ဤဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါးျဖင့္ အသိေပးအပ္ ပါသတည္း။ ။

(အကုိးအကားစာအုပ္စာတမ္းမ်ား ငွားရမ္းကူညီၾကေသာ ကုိေပါက္၊ ကိုခ်မ္း၊ ကိုေဇယ်တုိ႔အား အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း)

ကုိယ္ႏႈတ္ယဥ္ေက်း၊ စိတ္ျဖဴေဖြးျဖင့္၊ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာရၾကပါေစ။

Netaji Bose and Aung San of Burma

Searching for Disappearance of Netaji Subhas Chandra Bose

Searching for Disappearance of Netaji Subhas Chandra Bose

(The Honourable article of India’s Independence Day)

By Lan Htong Sat Suu Lay

My father, Sawbwa Sat Su alias Lan Htong U Sat Su (1901-1966), Burmese citizen but

Chinese origin, had written and published three political and biography books with Burmese. Among those three books, in 1963 published “ 75 years Hearings and 49 years Visions of Burma by U Sat Su” was included. My father U Sat Su wrote that book for “Peace of the World, Peace of the Asia, and for China-Burma-India Friendship and Peace”. His main aim of writing and publishing that book was “Could be peacefully solved for 1963, China and India Crisis”.

Netaji Bose's Books

7 February 2008 - Part 23.flv

Netaji Books